Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 2.djvu/055

 Katty wyjęła z za gorsu mały bilecik
 — Czy to dla mnie? — rzekł d‘Artagnan, chwytając papier.
 — Nie, to dla innego!...
 — Dla innego?...
 — Tak, panie.
 — Nazwisko jego!... nazwisko!... powiedz mi natychmiast!... jak się nazywa? — krzyczał d‘Artagnan.
 — Przeczytaj pan adres.
 — Hrabia de Wardes...
 D‘Artagnanowi stanęło przed oczyma zdarzenie w Saint-Germain; krew w nim zakipiała i zarozumiały gaskończyk, ruchem jak myśl szybkim, rozdarł kopertę, pomimo krzyku Katty.
 — O, mój Boże!... co pan robisz najlepszego? — wołała.
 — Ja?... nic nadzwyczajnego, jak widzisz.
 I zaczął czytać:
 „Nie odpowiedziałeś na list mój pierwszy, co to znaczy?... czyś chory jeszcze?... albo może zapomniałeś, jakim wzrokiem patrzyłeś na mnie, na owym pamiętnym balu u pani de Gwizjuszowej? Teraz zdarza się dobra sposobność, hrabio!... skorzystaj z niej koniecznie“.
 D‘Artagnan zbladł śmiertelnie; próżność jego otrzymała cios niespodziany, i w nieświadomości młodzieńczej wziął to za zawód w prawdziwej miłości.
 — Biedny, kochany panie d‘Artagnan — odezwała się Katty pocieszająco, ściskając rękę młodzieńca.
 — Więc mnie żałujesz, poczciwa dziewczyno? — rzekł d‘Artagnan.
 — O tak, żałuję z całego serca! bo ja wiem niestety, co to jest miłość?
 — Ty znasz miłość? — zapytał d‘Artagnan, przypatrując się pierwszy raz ładnej dziewczynie z niejaką uwagą.
 — O! znam, na moje nieszczęście!
 — Otóż, zamiast ubolewać nademną, pomóż mi lepiej do zemsty nad swoją panią...
 — Jakiej pan zemsty pragniesz?
 — Pragnę ją zwyciężyć, pragnę zastąpić rywala mojego.