Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 2.djvu/064

thosa — spokój i zadowolenie wewnętrzne; d‘Artagnana — nadzieję; Aramisa — niepokój; Athosa zaś — obojętność.
 Rozmowa ogólna toczyła się już od chwili; Porthos dawał właśnie do zrozumienia przyjaciołom, że wysoko położona osoba zajęła się jego umundurowaniem, gdy wtem wszedł Mousqueton.
 Przyszedł on prosić Porthosa, aby natychmiast wracał do domu, gdzie, jak powiadał z miną strasznie skruszoną, obecność jego potrzebna jest gwałtownie.
 — Czy przyniesiono moje umundurowanie?... — zapytał Porthos.
 — Tak i... nie — odrzekł Mousqueton.
 — Powiedzże, co się stało?...
 — Chodźmy coprędzej, błagam pana.
 Porthos wstał, pożegnał przyjaciół i udał się za Mousquetonem.
 Za chwilę Bazin ukazał się na progu.
 — Czego chcesz, mój przyjacielu?... — zapytał Aramis głosem słodkim, jaki zawsze przybierał, gdy go opanowywała myśl powrotu do stanu duchownego.
 — Jakiś nieznajomy oczekuje na pana w domu — odpowiedział Bazin.
 — Nieznajomy?... co to może być za człowiek?
 — Żebrak, proszę pana.
 — Daj mu jałmużnę, kochany Bazin, i proś go o modlitwę na intencję biednego grzesznika.
 — Kiedy żebrak ten chce koniecznie z panem pomówić i utrzymuje, że pan będzie bardzo kontent z jego przybycia.
 — Może ma do mnie interes osobisty?
 — Tak, tak panie. Jeżeli pan Aramis (to są jego słowa) będzie się ociągał z powrotem, powiesz mu, że przychodzę z Tours.
 — Z Tours?... — zawołał Aramis — panowie, wybaczcie, muszę was pożegnać, bo człowiek ten z pewnością przynosi mi wieści, jakich oczekuję oddawna.
 Zerwał się i wyszedł pośpiesznie.
 Zostali tylko Athos i d‘Artagnan.
 — Sądzę, że nasze zuchy znaleźli nareszcie, czego szukali. Jak ci się zdaje, d‘Artagnanie?... — odezwał się Athos.