Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 2.djvu/071

 — Stój!... zatrzymaj się, na miłość boską — zawołała — poczekaj! pogadajmy trochę!...
 — Rozmowa z panią nieszczęście mi przynosi — odparł Porthos.
 — Powiedz nareszcie, czego żądasz?
 — Nic nie chcę, moja pani, bo z tobą to na jedno wychodzi...
 Notarjuszowa zawisła na ramieniu Porthosa i w uniesieniu bolesnem zawołała:
 — Panie Porthos! wybacz, ja nie znam się na niczem... skąd wiedzieć mogę, jaki koń być powinien?... czy ja wiem, co to jest uprząż na konia?...
 — Trzeba było mnie to polecić, mnie, bo przecież ja znam się na tem doskonale, moja pani; lecz chciałaś robić oszczędności, pieniądze pożyczać na procent lichwiarski...
 — Nie miałam racji, panie Porthos, wyznaję; teraz naprawię błąd mój, zaręczam słowem honoru!
 — W jaki sposób? — zapytał muszkieter.
 — Posłuchaj! Dziś wieczorem pan Coquenard udaje się do księcia de Chaulnet na naradę, która potrwa ze dwie godziny conajmniej; przyjdź zatem do mnie, będziemy sami i wszystko się dobrze ułoży...
 — Tak, to lubię! to nazywa się mówić rozumnie, moja droga...
 — Przebaczasz mi nareszcie?
 — Zobaczymy — odrzekł Porthos majestatycznie.
 Rozłączyli się, mówiąc:
 — Do widzenia wieczorem.
 — Do kaduka! — pomyślał Porthos, odchodząc w swoją stronę — zdaje mi się, iż nakoniec zbliżam się przecież do szkatuły starego Coquenarda.