Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 2.djvu/075

cham cię gorąco. Pragnę, abyś pamiętał o mnie, boję się zapomnienia i dlatego proszę cię, weź to, niech ci mówi o mnie bezustannie.
 Zdjęła pierścień z palca i podała d‘Artagnanowi.
 Przypomniał sobie, że widział u milady ten klejnot: był to wspaniały szafir, otoczony brylantami. D‘Artagnan wzbraniał się go przyjąć, lecz milady rzekła.
 — Zachowaj ten pierścień przez miłość dla mnie... Przyjmując go — dodała głosem wzruszonym — wyświadczasz mi większą przysługę, niż sobie możesz wyobrazić.
 — Ta kobieta jest pełna tajemnic — myślał d‘Artagnan i gotów był wyjawić jej wszystko. Otworzył już usta, aby wyznać milady kim był, i że przyszedł jedynie dla dogodzenia uczuciu zemsty, lecz ona zaczęła:
 — Biedny, drogi aniele, którego ten potwór gaskończyk o mało nie zamordował!
 Potwór, to był on właśnie.
 — O! najdroższy — ciągnęła milady — czy rany bolą cię jeszcze?
 — O tak! bolą okropnie — rzekł d‘Artagnan, nie wiedząc, co odpowiedzieć.
 — Bądź pewny — szepnęła milady — ja cię pomszczę! pomszczę okrutnie.
 — Oho! — pomyślał d‘Artagnan — chwila zwierzeń nie nadeszła jeszcze.
 Potrzebował czasu, by się uspokoić po tej rozmowie; lecz cała zawziętość, z jaką przyszedł, gdzieś się ulotniła.
 Ta kobieta posiadała nad nim władzę zadziwiającą, nienawidził i uwielbiał ją jednocześnie; nie przypuszczał nigdy, aby dwa uczucia tak sprzeczne mieścić się mogły w sercu jednego człowieka i tworzyły razem miłość niepojętą, prawie szatańską.
 Wybiła pierwsza po północy; nastąpiła chwila rozłączenia; d‘Artagnan, przy rozstaniu z milady, czuł już tylko żal wielki, a w pożegnaniach namiętnych, powtarzanych bez końca, ułożono schadzkę podobną na przyszły tydzień.
 Biedna Katty spodziewała się pomówić trochę z ukochanym, gdy przez jej pokoik przechodzić będzie, lecz milady przeprowadziła go sama aż do schodów.
 Nazajutrz rano d‘Artagnan pobiegł do Athosa. Czuł