Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 2.djvu/084

zakochanych młodzieńców, nie lubią oni poświęcać się za darmo?
 — Jednej tylko nagrody pragnę, wiesz o tem dobrze, jedynej, godnej mnie i ciebie!
 Objął ją ramieniem i przyciągnął delikatnie ku sobie.
 Prawie się nie opierała.
 — Interesowny młodzieńcze!... — rzekła z uśmiechem.
 — O!... — wykrzyknął d‘Artagnan, uniesiony namiętnością, którą ta kobieta umiała w sercach rozniecać — szczęście takie wydaje mi się niemożliwe i boję się, aby, jak sen, nie znikło, pragnę je jaknajprędzej w rzeczywistość zamienić!
 — Trzeba najpierw zasłużyć na to mniemane szczęście.
 — Co mam czynić? rozkazuj, pani!...
 — Czy napewno? — rzekła milady z resztką wątpliwości.
 — Wymień mi zbrodniarza, który wycisnął łzy z twoich pięknych oczu.
 — Kto ci mówi, że płakałam?
 — Zdawało mi się...
 — Kobiety z mojem usposobieniem nie płaczą nigdy.
 — Tem lepiej!... A teraz powiedz mi, jak on się nazywa?
 — Pomyśl jednak, że imię jego to moja tajemnica.
 — Trzeba przecież, abym ją poznał.
 — Tak, masz rację; widzisz, jak ci ufam!
 — Uszczęśliwiasz mnie pani. Jakże się on nazywa?
 — Znasz go dobrze.
 — Czy być może?
 — Tak.
 — Czy to jeden z przyjaciół moich? — podjął d‘Artagnan wahająco, aby tem lepiej uwierzono w jego nieświadomość.
 — A gdyby był przyjacielem, czy cofnąłbyś się wtedy? — zawołała milady i błysk złowrogi zaświecił w jej oczach.
 — Nie, nigdy, choćby to był brat mój rodzony! — wykrzyknął d‘Artagnan, udając wielki zapał.
 Nasz gaskończyk puszczał się odważnie, wiedział bowiem do czego dąży.
 — Podoba mi się twoje poświęcenie bezwarunkowe rzekła milady.