Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 2.djvu/085

 — Niestety! czy za to tylko mnie lubisz? — zapytał d‘Artagnan.
 — Kocham cię także, dla ciebie samego jedynie — rzekła, biorąc go za rękę.
 D‘Artagnana dreszcz przeszedł; gorączka, paląca milady, przez dotknięcie ręki udzieliła się także młodzieńcowi.
 — Więc ty mnie kochasz?... —— wykrzyknął — O!... gdyby to było prawdą, możnaby od niej rozum stracić!
 Wziął ją w objęcia; nie broniła mu pocałunków, tylko im nie odpowiadała. Usta jej były zimne: zdawało się d‘Artagnanowi, iż posąg całuje... Był jednak upojony, zelektryzowany miłością; uwierzył prawie we wzajemność milady; uwierzył prawie w zbrodnię hrabiego. Gdyby de Wardes znalazł się pod ręką, byłby go zabił bezwątpienia.
 — Nazywa się... — zaczęła.
 — De Wardes, wiem o tem — zawołał d‘Artagnan.
 — Kto ci powiedział?... — zapytała milady, chwytając go za ręce, i patrzyła mu w oczy, starając się czytać w głębi duszy młodzieńca.
 D‘Artagnan zmiarkował, że się wygadał niepotrzebnie.
 — Powiedz, powiedz natychmiast!... — powtarzała milady — skąd wiesz o tem?
 — Skąd się dowiedziałem?
 — Tak, tak, powiedz.
 — Stąd wiem, że de Wardes wczoraj, będąc w towarzystwie, gdzie i ja się znajdowałem, pokazywał pierścień, który, jak mówił, otrzymał od ciebie.
 — A! nędznik!... — zawołała milady.
 Nazwa ta dosadna odbiła się, jak można się domyślać, w głębi serca d‘Artagnana.
 — Co o nim myślisz?... — dodała milady.
 — Zemszczę się strasznie nad tym nędznikiem — mówił d‘Artagnan z miną Jafeta Armeńskiego.
 — Dziękuję ci, zacny przyjacielu!... a kiedyż mnie pomścisz?
 — Jutro, dziś, zaraz; kiedy tylko rozkażesz...
 Milady chciała zawołać: natychmiast; rozmyśliła się jednak, gdyż pośpiech taki mógłby być nieprzyjemny dla d‘Artagnana.
 Oprócz powyższych względów, pragnęła udzielić mnóstwa przestróg, mnóstwa zastrzeżeń obrońcy swojemu, aby