Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 2.djvu/090

 — Zdaje się, że dałam ci dowody...
 — O tak, należę też do ciebie duszą i ciałem!...
 — Dziękuję, mój drogi i zacny kochanku!... lecz, jak ja dowiodłam ci miłości mojej, tak i ty mi swojej dowiedziesz, nieprawdaż?
 — Z pewnością. Ale ponieważ kochasz mnie, jak sama powiadasz, czy nie boisz się o mnie choć trochę?
 — Czegóżbym się miała bać?
 — Wszak mogę zostać raniony niebezpiecznie, nawet zabity...
 — Niepodobna — rzekła milady — tyś taki waleczny, władasz szpadą tak znakomicie.
 — Czyż nie wolałabyś — ciągnął d‘Artagnan — użyć inego sposobu zemsty, któryby uczynił spotkanie niepotrzebnem?
 Milady patrzała na kochanka w milczeniu: blade światło poranku nadawało jej oczom wyraz dziki i straszny.
 — Widzę, że obecnie straciłeś już ochotę do walki — rzekła.
 — Nie waham się wcale, lecz żałuję szczerze hrabiego de Wardes, odkąd wiem, że kochać go przestałaś... zdaje mi się, iż utrata miłości twojej jest karą dość okrutną, i nie potrzeba mu innej obmyślać...
 — Kto ci powiedział, że go kochałam? — zapytała milady.
 — Bez wielkiej zarozumiałości, mogę wierzyć, że kochasz obecnie innego, — powiedział młodzieniec tonem pieszczotliwym — a powtarzam ci, hrabia mnie bardzo interesuje.
 — On ciebie obchodzi?
 — Tak, mnie...
 — A toż dlaczego znów?
 — Bo ja jeden tylko wiem...
 — Co wiesz?
 — Że on biedny nie zawinił tak bardzo, jak go posądzasz i jak się może wydawać.
 — Doprawdy! — zawołała milady niespokojnie — wytłumacz się, bo nie rozumiem wcale, co chcesz powiedzieć.
 I patrzała na d‘Artagnana, który ją trzymał w objęciu, a w jasnych jej oczach migały błyskawice.
 — Jestem człowiekiem uczciwym — zaczął d‘Arta-