Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 2.djvu/091

gnan, zdecydowany raz już skończyć — i odtąd miłość twoja do mnie należy i pewny jestem jej zupełnie... bo do mnie ona należy, wszak prawda?
 — Cała, caluteńka!... ale mów dalej...
 — Otóż szczęście mnie przekształciło zupełnie, wyznanie pewne mi cięży.
 — Wyznanie?...
 — Gdybym wątpił o twojej miłości, nigdybym się nie ośmielił; lecz ty mnie kochasz, moja najpiękniejsza? kochasz, powtórz mi raz jeszcze?
 — Ależ kocham, kocham!
 — Gdybym przez zbytek uczucia zawinił względem ciebie, czybyś mi przebaczyła?
 — Może!
 D‘Artagnan próbował z najsłodszym, na jaki mógł zdobyć się, uśmiechem, zbliżył usta do ust milady, lecz go odepchnęła.
 — Chcę usłyszeć wyznanie — rzekła, blednąc — muszę wiedzieć o wszystkiem.
 — Oznaczyłaś schadzkę hrabiemu de Wardes zaszłego czwartku w tym samym pokoju, nieprawdaż?
 — Ja?... wcale nie — rzekła milady głosem obojętnym i, nie zmieniwszy się na twarzy, tak że gdyby d‘Artagnan nie miał dowodów dotykalnych, byłby się zachwiał w swojem przekonaniu.
 — Nie kłam, śliczny aniołku — rzekł ze śmiechem, na nic się to nie przyda.
 — Dlaczego? powiedz-że nakoniec, umieram z ciekawości!...
 — O! uspokój się najdroższa, nie zawiniłaś względem mnie wcale, już ci przebaczyłem!
 — Cóż dalej!
 — De Wardes nie może się niczem pochwalić...
 — Dlaczego? Opowiadałeś przecie o pierścionku...
 — Ten pierścień, duszo moja, ja go posiadam. Hrabia de Wardes czwartkowy i d‘Artagnan dzisiejszy są jedną i tą samą osobą.
 Niebaczny, spodziewał się, iż po tem wyznaniu, nastąpi zdziwienie, pomieszanie i zawstydzenie niejakie; następnie mały wybuch gniewu, zakończony łzami. Pomylił się bardzo i prędko się o tem przekonał.