Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 2.djvu/095

usprawiedliwiało dziwaczne przebranie, na które patrzył: kapelusz przekrzywiony, spodnie, opadające na pięty, rękawy zakasane i wąsy, najeżone ze wzruszenia.
 — Nie śmiej się, przyjacielu — zawołał d‘Artagnan — przez Boga żywego, nie śmiej się, bo, klnę się na moją duszę i powtarzam, niema się z czego śmiać...
 Mówił to uroczyście i ze zgrozą tak rzetelną, że Athos ujął go zaraz za ręce, wołając:
 — Możeś ranny, przyjacielu drogi?... Jakiś ty blady!
 — Nie, nie, lecz zdarzył mi się wypadek okrutny. Czy sam jesteś Athosie?
 I d‘Artagnan wpadł do pokoju Athosa.
 — No, opowiadaj! — rzekł tenże, zamykając drzwi na klucz dla bezpieczeństwa: Król może nie żyje? albo zabiłeś kardynała? widzę, że jesteś strasznie pomieszany: mów, dusza mi zamiera z niepokoju.
 — Athosie — rzekł d‘Artagnan, zdejmując ubranie kobiece i zostawszy w jednej koszuli — Athosie, przygotuj się do usłyszenia historji nieprawdopodobnej, niesłychanej...
 — Włóż najpierw ten szlafrok — rzekł poczciwy muszkieter przyjacielowi.
 — Słucham cię teraz.
 — Otóż — odpowiedział d‘Artagnan, nachylając się do ucha Athosa i, głos zniżając — milady ma wypiętnowany kwiat lilji na ramieniu.
 — O!... — jęknął Athos, jak rażony kulą w serce.
 — Powiedz mi — ciągnął d‘Artagnan — czyś pewny, że tamta nie żyje?
 — Tamta? — powiedział Athos głuchym głosem, iż zaledwie go d‘Artagnan usłyszał.
 — Tak, ta, o której opowiadałeś mi niedawno w Amiens.
 Athos westchnął głęboko i twarz w dłonie ukrył.
 — Ta, o której mówię — kończył d‘Artagnan — ma także dwadzieścia sześć do dwudziestu ośmiu lat.
 — Blondynka?
 — Tak.
 — Oczy jasno-niebieskie, dziwnie przejrzyste, rzęsy i brwi czarne?
 — Tak.