Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 2.djvu/106

rzanym wyglądzie, wyjeżdżający z bramy, wpadniemy na niego niespodzianie: dawno już nie mieliśmy sposobności zajrzeć w czy straży kardynalskiej, a pan de Tréville słusznie mógłby sądzić, że w nas zamarł duch wojowniczy.
 — Stanowczo, Athosie — rzekł Aramis — byłeś stworzony na dowódcę armji; jak wam się ten plan podoba?
 — Zachwycający! pyszny!... — powtórzyli chórem młodzi ludzie.
 — Zatem — mówił Porthos — biegnę do koszar uprzedzić towarzyszy, aby byli gotowi na ósmą wieczorem. Punkt zebrania na placu przed pałacem kardynalskim; a wy, panowie, przez ten czas, każcie pachołkom wierzchowce posiodłać.
 — Lecz ja konia nie posiadam — odezwał się d‘Artagnan — wezmę chyba od pana de Tréville.
 — Nie potrzeba — rzekł Aramis — weźmiesz jednego z moich.
 — Ileż ty ich więc masz?... — zapytał d‘Artagnan.
 — Trzy tylko, — odpowiedział Aramis z uśmiechem.
 — Mój drogi — rzekł Athos — jesteś z największą pewnością poetą najlepiej uposażonym w całem królestwie Francji i Nawarry.
 — Ale, mój drogi Aramisie, co będziesz robił z trzema wierzchowcami? nie pojmuję nawet, jak mogłeś aż trzy kupować?
 — Nie kupowałem bynajmniej; trzeciego przyprowadził mi dziś rano służący bez liberji i nie chciał powiedzieć, do kogo należy, utrzymywał, iż dostał rozkaz od swojego pana...
 — Albo od pani swojej — przerwał d‘Artagnan.
 — To wszystko jedno — ciągnął Aramis, czerwieniąc się.
 — Tylko poetom zdarzają się podobne wypadki — dodał Athos poważnie.
 — W takim razie porozumiejmy się, — rzekł d‘Artagnan — na którym z dwóch wierzchowców będziesz jeździł, na kupionym przez siebie, czy na darowanym?
 — Na przyprowadzonym dzisiaj, ma się rozumieć; pojmujesz, d‘Artagnanie, iż nie mogę ubliżyć w ten sposób...
 — Nieznanemu ofiarodawcy — podjął d‘Artagnan.