Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 2.djvu/107

 — Lub tajemniczej protektorce — dodał Athos.
 — Więc ci już niepotrzebny ten, którego kupiłeś?
 — Prawie.
 — Sam go wybrałeś?
 — Z największą ostrożnością, gdyż bezpieczeństwo jeźdźca, jak wiesz o tem dobrze, zależy prawie zawsze od konia!
 — Proszę cię, odstąp mi tego wierzchowca za cenę, jaką dałeś za niego!
 — Chciałem ci go właśnie ofiarować, kochany d‘Artagnanie, zostawiając swobodę zapłacenia mi tej bagatelki, kiedy ci się spodoba.
 — Więc ileż kosztuje?
 — Osiemset liwrów.
 — Oto masz czterdzieści podwójnych pistolów, kochany przyjacielu — rzekł d‘Artagnan, wyjmując złoto z kieszeni — wiem, że taką monetą płacą ci za twoje poematy.
 — Jesteś, jak widzę, kapitalistą?
 — Ależ tak mój drogi, kapitalistą, co się zowie.
 I d‘Artagnan brząknął resztą pistolów w kieszeni.
 — Przyślij siodło do koszar muszkieterskich, a przyprowadzą ci konia razem z naszemi.
 — Bardzo dobrze; ale oto piąta godzina niedługo, spieszmy się...
 W kwadrans potem Porthos ukazał się na rogu ulicy Feron, na bardzo pięknym rumaku; Mousqueton jechał za nim na koniu owerniackim, małym, lecz także bardzo ładnym; Porthos jaśniał radością i dumą.
 W tym samym czasie Aramis zjawił się z drugiej strony ulicy; dosiadał przepysznego bieguna angielskiego; Bazin dążył za nim na koniu rueńskim, trzymając za uzdę silnego meklemburczyka: był to wierzchowiec d‘Artagnana.
 Dwaj muszkieterowie spotkali się w bramie; Athos i d‘Artagnan wyglądali oknem.
 — A, do djabła! rzekł Aramis — pysznego masz konia, Porthosie.
 — Tak — odparł Porthos — ten sam, którego miano mi przysłać odrazu; złośliwy figiel męża podstawił innego; ukarałem go też należycie i otrzymałem zadośćuczynienie.