Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 2.djvu/135

 — Zapewne, zapewne, jak nie mam szampańskiego, albo szambertina.
 — Otóż w braku szampańskiego i szambertina, przyjmiecie to, jakie jest...
 — A, tośmy sprowadzili winko andegaweńskie, zostaliśmy już smakoszami?... — mówił Porthos z uśmiechem.
 — Ależ nie, wino to od was pochodzi.
 — Od nas?... — krzyknęli razem trzej muszkieterowie.
 — Czy to ty, Aramisie ?... — zapytał Athos, przysłałeś to wino?
 — Nie, może to ty, Porthosie?
 — Nie, pewno to ty, Athosie?
 — Nie.
 — Jeżeli nie wy — rzekł d‘Artagnan — to wasz oberżysta.
 — Jaki oberżysta?...
 — Oberżysta Godeau, dostawca muszkieterów.
 — Na honor — przerwał Porthos — niech pochodzi skąd chce, wszystko mi jedno; spróbujmy wina, a jeżeli dobre, to pijmy!
 — O, nie!... — rzekł Athos — nie pijmy wina z nieznanego źródła...
 — Masz rację, jak zawsze, kochany Athosie. Żaden z was zatem nie dawał zlecenia oberżyście Godeau?
 — Nie!... a jednak to niby od nas była ta przesyłka?
 — Oto list!... — rzekł d‘Artagnan i podał papier towarzyszom.
 — To nie jego pismo!... — mówił Athos, znam go dobrze — ja sam, przed wyjazdem, załatwiałem z nim nasze wspólne rachunki.
 — Cały list fałszywy — odezwał się Porthos — nie byliśmy nigdy zamknięci w areszcie.
 — D‘Artagnanie — rzekł Athos z wyrzutem — jak mogłeś uwierzyć, żeśmy hałasowali?...
 D‘Artagnan zbladł, dreszcz po nim przebiegł...
 — Co ci jest, chłopcze kochany — zawołał Athos tkliwie — cóż znowu się stało?
 — Biegnijmy, śpieszmy się, drodzy przyjaciele!... — krzyknął d‘Artagnan — okropne podejrzenie przyszło mi do głowy! byłażby to jeszcze zemsta tej kobiety?
 Teraz znów Athos pobladł śmiertelnie.