Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 2.djvu/145

 — Jesteśmy muszkieterowie królewscy — rzekł Athos, coraz bardziej przekonany, iż ten, co ich wypytywał, miał do tego prawo.
 — Z jakiego oddziału?
 — Z oddziału pana de Tréville.
 — Zbliżcie się w szeregu i zdajcie sprawę, co tu robicie o tej godzinie?
 Trzej towarzysze podjechali z nosami na kwintę, albowiem wszscy trzej przekonani byli, iż mieli do czynienia z mocniejszymi od siebie; zdali też na Athosa cały kłopot prowadzenia rozmowy.
 Jeden z jeźdźców, ten, który z kolei drugi się odezwał, trzymał się na przedzie o jakie dziesięć kroków od towarzysza; Athos dał znak Porthosowi i Aramisowi, aby także zostali w tyle, a sam wysunął się naprzód.
 — Wybacz, mój oficerze — zaczął — nie wiedzieliśmy z kim mamy do czynienia, lecz mogłeś sam zauważyć, iż dobrze straż pełnimy.
 — Twoje nazwisko? — rzekł oficer, zakrywając płaszczem część twarzy.
 — Ależ pan sam, mój panie — mówił Athos, którego to badanie burzyć poczynało — ależ pan także proszę, daj mi dowód, iż masz prawo mnie wypytywać?
 — Nazwisko twoje? — powtórzył po raz drugi jeźdźiec, opuszczając płaszcz w ten sposób, aby twarz było widać.
 — Pan kardynał! — wybuchnął osłupiały muszkieter.
 — Nazwisko twoje? — powtórzył po raz trzeci Jego Eminencja.
 — Athos — odrzekł muszkieter.
 Kardynał skinął na giermka, aby się zbliżył.
 — Tych trzech muszkieterów pojedzie za nami — rzekł głosem cichym — nie chcę, aby dowiedziano się, że wyjechałem z obozu, a zabrawszy ich z sobą, będziemy pewni, że nie powiedzą o tem nikomu.
 — Jesteśmy szlachtą, Wasza wielebność — odezwał się Athos — zażądaj od nas słowa honoru i nie troszcz się o nic więcej. Potrafimy dochować tajemnicy.
 Kardynał zmierzył wzrokiem przeszywającym śmiałego mówcę.
 — Masz słuch znakomity, panie Athosie, ale teraz znów posłuchaj, co powiem: nie przez nieufność żadną proszę, abyście za mną jechali, tylko dla mego bezpie-