Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 2.djvu/157

Ta strona została uwierzytelniona.



ROZDZIAŁ XVIII
SCENA MAŁŻEŃSKA

Jak to Athos przewidział, kardynał, niedługo poczekawszy, zszedł z góry, zajrzał do pokoju, gdzie byli muszkieterowie i zastał Porthosa, grającego zawzięcie w kości z Aramisem. Spojrzał szybko po wszystkich kątach sali i przekonał się, że brakuje jednego z muszkieterów.
— Gdzie się podział pan Athos?... — zapytał.
— Eminencjo — odrzekł Porthos — z opowiadań oberżysty nabrał on przekonania, iż drogi nie są bezpieczne i pojechał przodem na zwiady.
— A panowie coście przez ten czas porabiali, panie Porthosie?
— Ja wygrałem pięć pistolów od Aramisa.
— A teraz, czy jesteście gotowi powracać ze mną razem?
— Jesteśmy na rozkazy Waszej Eminencji.
— Na koń zatem, panowie, bo już późno.
Giermek oczekiwał kardynała przy drzwiach oberży.
Giermek potwierdził wszystko, co mówili muszkieterowie, z powodu wyjazdu Athosa. Kardynał skinął ręką na znak zadowolenia, wspiął konia i ruszył z równemi ostrożnościami, jak kiedy tu jechał.
Athos tymczasem pędził co koń wyskoczy, lecz, oddaliwszy się tak, iż pewnym był, że go nikt nie dojrzy, zwrócił na prawo, objechał dokoła, znalazł się z powrotem o dwadzieścia kroków od karczmy i, ukryty w gęstwinie drzew, czatował na ukazanie się orszaku. Poznawszy kapelusze z galonami towarzyszy swoich i płaszcz, bramowany frendzlą złotą, pana kardynała, poczekał aż jeźdźcy