Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 2.djvu/164

że pan de Busigny raczy przemawiać do ciebie? Opowiedz, co było tej nocy, kiedy panowie tego pragną.
 — Podobno bastjon zdobyliście? — zapytał szwajcar, który pił rum kuflem od piwa.
 — Tak, panie — odrzekł d‘Artagnan — mieliśmy ten zaszczyt; podłożyliśmy nawet pod jeden węgieł baryłkę prochu, który, wybuchając, wysadził go w powietrze, a reszta budynku została porządnie zachwiana.
 — Któryż to bastjon? — zapytał dragon, trzymając zatkniętą na końcu szpady gęś, którą przyniósł, aby mu ją upieczono.
 — Bastjon świętego Gerwazego, — odparł d‘Artagnan — z poza którego roszelczycy niepokoili naszych robotników.
 — A ciepło tam było?
 — O! i bardzo; straciliśmy pięciu ludzi, roszelczycy ośmiu czy dziesięciu.
 — Sacrébleu! — wykrzyknął szwajcar, który pomimo obfitego repertuaru wymysłów w języku niemieckim miał zwyczaj kląć po francusku.
 — Prawdopodobnie — przerwał kawalerzysta — zaraz dziś rano przyślą pionierów i naprawią bastjon.
 — Tak, być może — dodał d‘Artagnan.
 — Panowie! — odezwał się Athos — idźmy o zakład.
 — A, tak! o zakład! — rzekł szwajcar.
 — O jaki? — zapytał kawalerzysta.
 — Czekajcie! — przerwał dragon, zasadzając szpadę, jak rożen, na hakach żelaznych, wbitych w mur komina — domyślam się, o co wam chodzi... Gospodarzu przeklęty! przynoś natychmiast patelnię, nie chcę stracić ani kropelki tłuszczu z tego szacownego ptaszka.
 — Masz rację — dodał szwajcar — szmalec gęsi wyborny jest z konfiturami.
 — Dobrze już — rzekł dragon, podstawiając patelnię. — Teraz zobaczymy, o co zakład idzie. Panie Athosie, słuchamy!...
 — Tak, słuchamy!... — potwierdził kawalerzysta.
 — Otóż, panie Busigny, zakładam się z tobą — rzekł Athos — że moi towarzysze, panowie Porthos, Aramis, d‘Artagnan i ja, zjemy śniadanie w bastjonie świętego Gerwazego i pozostaniemy tam przez godzinę, z zegar-