Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 2.djvu/175

 — W rzeczy samej — odezwał się Aramis — jest to rozgrzeszenie, według wszelkich reguł.
 — Trzeba podrzeć ten papier — rzekł d‘Artagnan, któremu się zdawało, iż czyta wyrok śmierci na siebie.
 — O! przeciwnie — przerwał Athos — trzeba go zachować starannie, nie oddałbym tego świstka, gdyby go nawet wzamian nakryto złotem.
 — Cóż ona teraz przedsięweźmie? — zapytał młodzieniec.
 — Zdaje mi się — rzekł Athos niedbale — napisze prawdopodobnie do kardynała, że jakiś potępieniec muszkieter, nazwiskiem Athos, wydarł jej przemocą list bezpieczeństwa, i poradzi mu, ażeby pozbył się jednocześnie z nim, dwóch przyjaciół jego, Porthosa i Aramisa. Kardynał przypomni sobie, że tych ludzi ciągle na swej drodze spotyka... i pewnego pięknego poranku każe aresztować d‘Artagnana, ażeby zaś nie nudził się bardzo w samotności, pośle nas dla jego towarzystwa do Bastylji.
 — E! do licha! — wtrącił Porthos — twoje żarty wcale nie są zabawne, mój drogi.
 — Ta nie żartuję — odparł Athos.
 — Wiesz co, — dodał Porthos — że ukręcić łeb tej przeklętej milady, byłoby mniejszym grzechem, niż zabijać tych biedaków hugonotów, których cała wina na tem polega, że śpiewają po francusku psalmy, które my śpiewamy po łacinie.
 — Cóż na to ksiądz dobrodziej? — zapytał Athos spokojnie.
 — Mówię, że podzielam zdanie Porthosa — odpowiedział Arainis.
 — O! i ja także! — dodał d‘Artagnan.
 — Co za szczęście, że jest ona daleko — wtrącił Porthos — bo tutaj bardzoby nam przeszkadzała.
 — Przeszkadza mi ona i w Anglji tak samo, jak i we Francji — rzekł Athos.
 — Ona mi wszędzie zawadza — dodał d‘Artagnan.
 — Ależ miałeś ją w rękach, Athosie, — wtrącił Porthos — dlaczegoś jej nie utopił, nie zadusił, albo nie powiesił? przecież tylko umarli nie powracają.
 — Tak sądzisz, Porthosie? — odrzekł muszkieter z ponurym uśmiechem, zrozumianym tylko przez d‘Artagnana.
 — Przychodzi mi do głowy... — zaczął d‘Artagnan.