Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 2.djvu/176

 — Co takiego? — odezwali się muszkieterzy.
 — Do broni! — zawołał Grimaud.
 Młodzieńcy zerwali się z miejsc i schwycili fuzje.
 Tym razem zbliżał się mały oddziałek, złożony z dwudziestu do dwudziestu pięciu ludzi; nie byli to już robotnicy, lecz żołnierze z załogi.
 — A gdybyśmy już powrócili do obozu? — odezwał się Porthos — zdaje mi się, że gra teraz nierówna.
 — Niepodobna, a to dla trzech powodów — odparł Athos — po pierwsze nieskończyliśmy śniadania; po drugie mamy jeszcze wiele sobie do powiedzenia i to rzeczy wielkiej wagi, po trzecie brakuje jeszcze dziesięciu minut do oznaczonej godziny.
 — Trzeba jednak ułożyć plan bitwy — rzekł Aramis.
 — To bardzo proste — odparł Athos — skoro nieprzyjaciel zbliży się na odległość strzału, damy ognia; jeżeli zaś pomimo to dalej posuwać się będzie, damy znów ognia i strzelać tak będziemy, dopóki nabojów starczy; jeżeli zaś reszta, jaka pozostanie z oddziału, zechce szturm przypuścić, pozwolimy oblegającym dotrzeć aż do fosy, a wtedy zepchniemy im na głowy ten kawał muru, który utrzymuje się jedynie jakimś cudem w równowadze.
 — Brawo!... — zawołał Porthos — ty, Athosie, stanowczo urodziłeś się na dowódcę, a kardynał, który ma się za wielkiego wojownika, niczem jest przy tobie.
 — Panowie — rzekł Athos — nie wolno pudłować, proszę was, bierzcie na cel każdy swojego człowieka.
 — Mam już mojego — rzekł d‘Artagnan.
 — I ja mojego — odezwał się Porthos.
 — Ja idem — dodał Aramis.
 — Zatem ognia!... — zakomenderował Athos.
 Cztery strzały padły, jak jeden; czterech ludzi powaliło się na ziemię.
 Zabębniono i mały oddział zbliżał się krokiem podwójnym.
 Teraz strzały następowały już nie miarowe, lecz zawsze jednakowo celne.
 Pomimo to roszelanie, jak gdyby wiedzieli o małej liczbie oblężonych, szli naprzód coraz prędzej.
 Na trzy strzały dwóch ludzi padało, pozostali jednakże nie zwalniali kroku.