Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 2.djvu/180

 — Milady, ta kobieta, ten potwór, ten szatan, ma szwagra, jakeś mi to mówił, d‘Artagnanie.
 — Znam go doskonale i zdaje mi się, że nie żywi on wielkiej sympatji dla bratowej.
 — Nic w tem złego — rzekł Athos — gdyby ją nienawidził nawet, lepiejby jeszcze było.
 — W takim razie mamy to, czego potrzeba.
 — A jednak — przerwał Porthos — chciałbym koniecznie wiedzieć, co i dlaczego robi Grimaud.
 — Cicho, Porthosie!... — rzekł Aramis.
 — Jak się ten szwagier nazywa?
 — Lord de Winter.
 — Gdzie się znajduje obecnie?
 — Wrócił do Londynu na pierwszą wieść o wojnie.
 — Takiego człowieka właśnie potrzebujemy — mówił Athos — jego wypada uprzedzić o wszystkiem: doniesiemy mu, że zacna jego bratowa zamierza spełnić morderstwo i prosić będziemy, żeby ją miał na oku. Spodziewam się, iż jest w Londynie jaki zakład, w rodzaju Magdalenek, lub Sióstr Pokutujących; zamknie tam panią bratową i będziemy spokojni.
 — Tak — rzekł d‘Artagnan — dopóki się stamtąd nie wymknie.
 — O! na honor — mówił Athos — za wiele wymagasz, kochany d‘Artagnanie, dałem, co mogłem i uprzedzam, że nic lepszego już wymyślić nie potrafię.
 — Ja uważam, że nie można wymyślić nic lepszego — rzekł Aramis — uprzedzamy jednocześnie królową i lorda de Winter.
 — Dobrze, ale kto zawiezie listy do Tours i do Londynu?
 — Ręczę za Bazina.
 — A ja za Plancheta — dodał d‘Artagnan.
 — W samej rzeczy, — odezwał się Porthos — jeżeli nam nie wolno opuszczać obozu, nasi służący mogą to uczynić w każdej chwili.
 — Damy im pieniędzy — ciągnął Athos — macie przecież pieniądze?
 Przyjaciele spojrzeli po sobie; chmura smutku osiadła na czołach, na chwilę rozjaśnionych.
 — Baczność! — krzyknął d‘Artagnan — widzę punkci-