Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 2.djvu/181

ki czarne i czerwone, poruszające się w oddali; coś ty mówił o jednym pułku, Athosie? to armja prawdziwa.
 — Na honor! tak jest — potwierdził Athos. — Widzisz ich, hipokrytów obrzydłych! podchodzą nas cichutko! Hola! Grimaud, skończyłeś robotę?
 Grimaud dał znak, że ukończył, i wskazał kilkunastu truposzów, poustawianych w pozach malowniczych; jedni stali pod bronią; jak na warcie, inni celując z muszkietów, inni znów ze szpadą w ręce.
 — Brawo! — rzekł Athos — czyni to honor bujnej fantazji.
 — Wszystko mi jedno — zaczął znów Porthos — chciałbym jednakże zrozumieć...
 — Zmykajmy najpierw — rzekł d‘Artagnan — potem zrozumiesz...
 — Chwilkę, panowie, chwileczkę, niech Grimaud sprzątnie nakrycie.
 — Oho! — zawołał Ararmis — otóż punkciki czarne i czerwone powiększają się nader widocznie; podzielam zdanie d‘Artagnana; sądzę, że nie trzeba tracić czasu.
 — Na uczciwość — rzekł Athos — nie mam już nic przeciw rejteradzie; założyliśmy się o godzinę, siedzieliśmy półtorej; nie opieram się zatem; wychodźmy, panowie, wychodźmy.
 Grimaud już ich wyprzedził z nakryciem w koszu.
 Czterech zuchów podążyło za nim i byli już kawałek drogi.
 — A! do djabła, — krzyknął Athos — cośmy uczynili najlepszego?
 — Zapomniałeś czego? — zapytał Aramis.
 — A sztandar, na Boga! nie trzeba zostawiać swojej chorągwi, choćby ta chorągiew była jedynie serwetą.
 Athos puścił się pędem z powrotem, dopadł bastjonu, wdrapał się na platformę i zerwał sztandar, ale roszelczycy zbliżyli się już na odległość strzału i dali ognia strasznego do człowieka, który, jakby dla przyjemności, wystawiał się na strzały. Możnaby rzec, iż czary jakieś osłaniały Athosa, kule świstały dokoła niego, a żadna ani drasnęła. Athos potrząsł sztandarem, zwracając się tyłem do załogi miasta, a salutując wojsko w obozie.
 Z dwóch stron wielki krzyk powstał; z jednej strony był to okrzyk wściekłości, z drugiej uwielbienia.