Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 2.djvu/184

szczęśliwej junakerji czterech przyjaciół; a nikt się nie domyślał prawdziwego jej powodu.
 Rozlegały się okrzyki dokoła: niech żyje gwardja! niech żyją muszkieterowie!
 Pan de Busigny podszedł pierwszy do Athosa, uścisnął mu ręce i przyznał, że zakład przegrany. Dragon i Szwajcar podążyli za panem de Busigny, a za nimi wszyscy ich towarzysze.
 Nastąpiły powinszowania, uściski rąk, pocałunki do nieskończoności i wybuchy śmiechu niepohamowanego, z powodu niezaradności roszelanów. Nakoniec zgiełk powstał tak okropny, że pan kardynał myślał, iż to bunt chyba; wysłał La Houdinièra, kapitana straży swojej, aby dowiedział się, co to znaczy.
 Opowiedziano rzecz całą wysłańcowi z ubarwieniem, jak zwykle, pod wrażeniem uniesienia.
 — No, cóż tam takiego? — zapytał kardynał, ujrzawszy La Houdinièra.
 — A to, Eminencjo — rzekł tenże — że trzech muszkieterów i jeden gwardzista założyli się z panem de Busigny, iż zjedzą śniadanie w bastjonie Świętego Gerwazego; poszli tam i, jedząc, odpierali nieprzyjaciela przez dwie godziny i natłukli masę ogromną roszelczyków.
 — Czy dowiedziałeś się, jak się nazywają ci trzej muszkieterowie?
 — Tak, Eminencjo.
 — Jakże się nazywają?
 — Panowie: Athos, Porthos i Aramis.
 — Zawsze ci trzej waleczni!... — mruknął kardynał! — A gwardzista?...
 — Pan d‘Artagnan.
 — Zawsze mój młody zapaleniec!... Stanowczo ci ludzie muszą do mnie należeć.
 Wieczorem kardynał rozmawiał z panem de Tréville o wyprawie porannej; cały obóz o tem mówił jedynie.
 Pan de Tréville, który słyszał o wszystkiem od bohaterów wycieczki, opowiedział ją kardynałowi również ze wszystkiemi szczegółami, nie pominąwszy epizodu z serwetą.
 — Dobrze, panie de Tréville — rzekł kardynał — zachowaj tę serwetę. Każę na niej wyhaftować trzy lilje złote i dam ją, jako sztandar dla twego pułku.