Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 2.djvu/199

lokaja nie wydała się podejrzana przechodniom i zostawił to na później.
 — Mam list w ręku! — rzekł do przyjaciół.
 — Chodźmy do siebie i przeczytamy — odparł Athos.
 Bilet ten palił dłoń d‘Artagnana i chciał pośpieszać co prędzej; lecz Athos wziął go pod rękę i młodzieniec musiał iść równie powoli, jak jego towarzysz.
 Nakoniec weszli do namiotu; zapalono lampę, Planchet stanął przy drzwiach, aby nikt nie przeszkodził, d‘Artagnan zaś ręką drżącą złamał pieczęć i otworzył list, tak oczekiwany.
 Zawierał on tylko pół wiersza pisma prawdziwie angielskiego i prostoty prawdziwie spartańskiej.
 „Thank you, be easy“.
 Co znaczyło:
 „Dziękuję, bądźcie spokojni“.
 Athos wziął list z rąk d‘Artagnana, zbliżył do lampy i spalił.
 Następnie, wołając Plancheta, rzekł mu:
 — Obecnie, mój chłopcze, masz prawo upomnieć się o swoje siedemset liwrów, lecz z tego widzisz, iż nie było niebezpieczeństwa, żeś miał przy sobie bilecik tej treści.
 — O ja go tak strzegłem i tylu sposobów użyłem, aby go ukryć! — rzekł Planchet.
 — Opowiedz nam to — powiedział d‘Artagnan.
 — O panie!... to bardzo długie.
 — Masz rację, Planchecie — odezwał się Athos — capstrzyk już wytrąbiono, zwróciłoby to uwagę, gdyby u nas dłużej się świeciło, niż w innych namiotach.
 — Niechże tak będzie — rzekł d‘Artagnan — idźmy spać. Dobranoc, Planchet, śpij dobrze!
 — O!... proszę pana, będę spał spokojnie pierwszy raz od dni szesnastu.
 — I ja także! — rzekł d‘Artagnan.
 — I ja także! — odezwał się Porthos.
 — I ja także! — dodał Aramis.
 — Chcecie wiedzieć prawdę?... to i ja także — zakończył Athos.