Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 2.djvu/203

od Portsmouth aż po Manchester — nazywam się lady Clarick i takie ostrożności...
 — Są ogólne, milady, i napróżno starałabyś się pani ich uniknąć.
 — Kiedy tak, więc idę z panem.
 Podała rękę oficerowi i zeszła po drabinie do oczekującej łodzi, gdzie ogromny płaszcz rozesłany był na samym tyle. Młodzieniec posadził ją na nim, a sam zajął miejsce obok.
 — Odbijać! — rzekł do majtków.
 Osiem wioseł zanurzyło się w morze, jak jedno, i łódź poleciała, niby na skrzydłach.
 Po upływie pięciu minut przybito do lądu. Oficer wyskoczył na brzeg i podał rękę milady. Powóz oczekiwał w bliskości.
 — Ekwipaż ten dla nas jest przeznaczony? — zapytała milady.
 — Tak, pani — odparł oficer.
 — Czy daleko stąd do hotelu?
 — To na drugim końcu miasta.
 — Jedźmy zatem — rzekła milady i śmiało wsiadła do powozu.
 Towarzysz jej, po dopilnowaniu, aby walizy milady uwiązano za powozem, usiadł przy niej i zamknął drzwiczki.
 Natychmiast też woźnica, nie czekając rozkazu, ruszył, z kopyta i zapuścił się w kręte ulice miasta.
 Przyjęcie tak niezwykłe dało milady dużo do myślenia; widząc też, że oficer nieusposobiony jest wcale do rozmowy, wsunęła się w głąb powozu i rozważała wszelkie przypuszczenia, jakie jej przez głowę przechodziły.
 Po niejakim jednak czasie, zdziwiona długością drogi, wyjrzała oknem, dla przekonania się, dokąd ją wiozą.
 Nie widać było już zabudowań; drzewa tylko wysokie stały przy drodze i przesuwały się, jak złowrogie cienie.
 Milady strach ogarnął.
 — To już nie miasto! — odezwała się.
 Młody człowiek milczał.
 — Uprzedzam pana, iż nie pojadę dalej, jeśli mi nie powiesz, dokąd mnie wieziesz!
 Groźba ta nie spowodowała odpowiedzi.