Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 2.djvu/211

 — Otóż odpowiedziałem ci, iż stanie się zadość twojej woli, będziemy się widywali codziennie.
 — Mamże wiecznie tu pozostać? — zapytała milady z niepokojem.
 — Czy nie wygodnie ci tutaj droga siostrzyczko? jeżeli czego ci brakuje, rozkaż tylko, a w tej chwili każę ci dostarczyć.
 — Nie mam przecież kobiet moich służebnych, ani moich ludzi...
 — Wszystko to się znajdzie, powiedz mi tylko, jak dom miałaś urządzony za pierwszego męża, a choć jestem szwagrem twoim jedynie, tak samo go ci urządzę.
 — Za mego pierwszego męża! — zawołała milady, wpatrzywszy się w lorda.
 — Tak, twego męża, Francuza; nie mówię tu o moim bracie. A zresztą, jeżeli zapomniałaś, to, ponieważ żyje jeszcze, mógłbym napisać do niego, przysłałby mi potrzebne wskazówki...
 Pot zimny wystąpił na czoło milady.
 — Żartujesz — wyrzekła głosem złamanym.
 — Czyż wyglądam na to? — zapytał lord, powstając.
 — A raczej znieważasz mnie — ciągnęła, wspierając się na fotelu, i wstając także.
 — Ja ciebie znieważam! — rzekł lord Winter z pogardą — czyż naprawdę przypuszczasz pani, że to możebne?
 — Mój panie — odezwała się milady — jesteś albo pijany, albo zwarjowałeś, wyjdź pan stąd natychmiast i przyślij mi jaką kobietę.
 — Kobiety nie są dyskretne, moja siostro! czy nie mógłbym ci sam usłużyć? tym sposobem tajemnice nasze pozostałyby w rodzinie.
 — Zuchwalcze! — krzyknęła milady i, jak poruszona sprężyną, rzuciła się na lorda, oczekującego ją z rękami założonemi, jednak opartemi na rękojeści szpady.
 — Oho! — — powiedział — wiem ja, że masz zwyczaj mordować ludzi, lecz będę się bronił, a uprzedzam cię, moja pani, że chociaż jesteś kobietą...
 — O! widzę, żeś podły do tego stopnia, iż podniesiesz rękę nawet na kobietę...
 — Bardzo być może, a w dodatku mam wymówkę: ręka