Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 2.djvu/237

 Ostatnią strofkę okrutna czarodziejka oddała z takiem uczuciem porywającem, że młody oficer nie był w stanie słuchać dłużej: otworzył drzwi gwałtownie i ukazał się na progu blady; jak zawsze, jeno oczy mu ogniem pałały.
 — Dlaczego pani śpiewasz — odezwał się — i po co takim głosem rozdzierającym?
 — Przebacz pan — rzekła milady łagodnie — zapomniałam, że pieśni moje źle brzmią w tym domu. Obraziłam pana, jako katolika, lecz, przysięgam, nieumyślnie; przebacz mi winę, wielką zapewne, lecz mimowolną.
 Milady piękna była, mówiąc to, uniesienie religijne, w jakiem zdawała się być pogrążona, taki nadziemski wyraz nadawało jej fizjognomji, iż Felton olśniony sądził, że widzi teraz anioła, którego przedtem słyszał jedynie.
 — Tak, pani — odpowiedział — zakłócasz spokój ludzi, mieszkających w zamku.
 Biedny szaleniec nie spostrzegł, iż odpowiedź ta bez związku, odkrywa milady głębie jego duszy.
 — Nie będę już śpiewała — rzekła milady, spuszczając oczy z pokorą i rezygnacją.
 — Tego nie żądam; śpiewaj pani, tylko nie tak głośno, a głównie podczas nocy...
 Z temi słowy, czując, że dłużej nie potrafi być surowym, młody człowiek oddalił się pośpiesznie.
 — Dobrze zrobiłeś, panie poruczniku — odezwał się żołnierz — te psalmy zakłócają spokój duszy... można się jednak do nich przyzwyczaić: ona głos ma taki piękny!