Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 2.djvu/245

pozostają ci jeszcze wdzięki, masz czem uwodzić. Probuj pani, jeżeli cię nie zniechęcił zawód, jaki cię spotkał u Feltona, probuj używania sztuczek w tym rodzaju.
 — Felton nic nie powiedział — myślała milady — zatem nie wszystko stracone...
 — A teraz do widzenia pani, przyjdę jutro oznajmić o wyjeździe posłańca.
 Lord powstał, skłonił się ironicznie i wyszedł.
 Milady odetchnęła: miała jeszcze cztery dni przed sobą; cztery dni wystarczą do uwiedzenia Feltona.
 Straszna myśl przyszła jej do głowy; lord Winter może wysłać Feltona z wyrokiem do podpisania; wtedy Felton się wymknie, a tu ażeby dopiąć celu, trzeba go mieć przy sobie.
 Jedna rzecz ją uspakajała jednakże. Felton nic nie powiedział lordowi.
 Nie chciała okazać, że ją groźby lorda przeraziły, zabrała się zatem do jedzenia.
 Następnie, jak dnia poprzedniego, uklękła i modliła się głośno.
 Tak samo, jak wczoraj, żołnierz przestał chodzić i słuchał pode drzwiami.
 Za chwilę usłyszała lekkie kroki, zbliżające się z głębi korytarza i zatrzymujące się przy drzwiach.
 — To on — rzekła do siebie i zaczęła śpiewać ten sam psalm, który wczoraj tak rozegzaltował Feltona. Pomimo, że głos jej słodki, pełny i dźwięczny, rozbrzmiewał bardziej harmonijnie i przejmująco, niż zawsze, drzwi się nie rozwarły.
 Zdawało się milady, że widzi w małym otworze wzrok pałający młodzieńca; niewiadomo, czy była to rzeczywistość, czy złudzenie, to tylko pewne, iż znalazł dość siły, by nie wejść do pokoju. Jednak, gdy skończyła śpiewać, usłyszała głębokie westchnienie i cichy chód, oddalający się, jak gdyby z żalem.