Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 2.djvu/277

 Milady wyskoczyła z łóżka i pobiegła otworzyć. Dwie kraty wypiłowane dawały możliwe przejście.
 — Czy jesteś gotowa?... — zapytał Felton.
 — Tak... czy mam zabrać co z sobą?
 — Złoto, jeżeli je posiadasz.
 — Na szczęście, nie zabrano mi tego, co miałam.
 — Tem lepiej, bo ja użyłem swego na wynajęcie barki.
 — Weź to — rzekła, podając mu worek luidorów, który Felton wziął i rzucił go na dół pod mur.
 — Teraz — rzekł — czy chcesz wyjść?
 — Jestem.
 Milady stanęła na fotelu i przesunęła się do połowy ciała przez okno: ujrzała młodego oficera, wiszącego nad przepaścią na drabinie sznurowej.
 Pierwszy raz w życiu zlękła się, jak prawdziwa kobieta. Przepaść ją przeraziła.
 — Spodziewałem się tego — rzekł Felton.
 — To nic, to nic!... — odparła milady — zejdę z zamkniętemi oczami.
 — Czy ufasz mi pani?
 — O! jeszcze się pytasz!
 — Złóż ręce na krzyż: tak, dobrze.
 Związał jej ręce chustką, a z wierzchu potem mocnym sznurem.
 — Co robisz?... — zapytała milady zdziwiona.
 — Załóż mi ręce na szyję i nie bój się niczego.
 — Stracisz równowagę i spadniemy w przepaść oboje.
 — Bądź spokojna, jestem marynarzem.
 Nie było chwili do stracenia; milady zarzuciła ręce na szyję Feltonowi i dała się wyciągnąć przez okno.
 Młody człowiek zaczął schodzić powoli z drabiny. Pomimo ciężaru dwojga ciał, huragan bujał niemi w powietrzu. Naraz Felton stanął.
 — Co się stało?... — zapytała milady.
 — Cicho — rzekł Felton — słyszę nadchodzących.
 — Odkryto nas!
 Nastała cisza chwilowa.
 — Nie — rzekł Felton — to nic nie znaczy.
 — A ten szmer?
 — Patrol idzie zwyczajną drogą.
 — Którędy przechodzić będzie?
 — Pod naszemi nogami.