Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 2.djvu/278

 — Spostrzegą nas.
 — Nie, bo już się nie błyska.
 — Potrącą o koniec drabiny.
 — Na szczęście za krótka jest o sześć stóp.
 — Nadchodzą już, mój Boże!
 — Cicho!
 I oboje pozostali zawieszeni, bez ruchu, bojąc się odetchnąć, o dwadzieścia stóp ponad ziemią, gdy żołnierze przechodzili pod nimi, śmiejąc się i rozmawiając głośno.
 Patrol przeszedł, słychać było odgłos kroków oddalających się i szmer głosów coraz cichszy.
 — O! teraz — odezwał się Felton — jesteśmy ocaleni.
 Milady westchnęła i zemdlała.
 Felton nie przestawał opuszczać się. Gdy poczuł już koniec drabiny i próżnię pod nogami uczepił się silnie rękami i tak zstąpił na ostatni szczebel, następnie zwisł w powietrzu, puścił drabinę i stanął na ziemi. Nachylił się, podniósł woreczek ze złotem i ujął go w zęby.
 Potem wziął milady na ręce i oddalił się szybko w przeciwną stronę, niż patrol. Niedługo zmienił kierunek, zeszedł na dół pomiędzy skałami i, przybywszy na brzeg morza, gwizdnął donośnie.
 Odpowiedziano mu podobnie: w pięć minut potem ujrzał barkę, wiosłowaną przez czterech ludzi.
 Statek zbliżył się do wybrzeża, ale nie mógł dotrzeć do lądu; Felton wszedł po pas w wodę, nie chcąc powierzyć nikomu drogiego ciężaru.
 — Dalej, odbijać — rzekł Felton — i płynąć, jak najśpieszniej.
 Czterech ludzi rzuciło się do wioseł; lecz morze zanadto było wzburzone, aby mu podołać mogli.
 Noc ciemna i burzliwa osłoniła płaszczem uciekających, nie widać było lądu, a tem bardziej niepodobna było dojrzeć barki z wybrzeża.
 Podczas, gdy łódź oddalała się, popychana siłą wioseł, Felton odwiązywał sznur, a potem chustkę, krępujące rączki milady. Następnie, gdy ręce już były wolne, zaczerpnął wody morskiej i zlał jej twarz całą.
 Milady westchnęła i otworzyła oczy.
 — Gdzie jestem?... — wyrzekła.
 — Ocalona — odparł młodzieniec.