Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 2.djvu/279

 — Ocalona! ocalona!... — zawołała. — Tak, jak widzę, niebo, widzę morze! Powietrze, którem oddycham!... wszystko mówi mi o wolności. A! dzięki... dzięki ci, Feltonie!
 Młodzieniec przycisnął ją do serca.
 — Co to się stało z mojemi rękami?... — zapytała milady — mam takie uczucie, jak gdyby były zgruchotane?
 — Niestety!... — rzekł Felton, patrząc na te śliczne rączki i, kiwając głową z rozrzewnieniem.
 — O! to nic nie znaczy!... — zawołała milady — przypominam sobie teraz wszystko!
 Potem zaczęła szukać dokoła siebie.
 — On jest tam — rzekł Felton, trącając nogą worek ze złotem.
 Zbliżano się do statku, stojącego na pełnem morzu. Majtek na straży odezwał się: odpowiedziano mu z barki.
 — Co to za statek?... — zapytała milady.
 — Ten, który nająłem dla ciebie.
 — Dokąd mnie on zawiezie?
 — Dokąd zechcesz, bylebyś mnie wysadzić kazała na ląd w Portsmouth.
 — Co masz do czynienia w Portsmouth?... — zapytała.
 — Muszę wykonać polecenie lorda de Winter — odrzekł z uśmiechem zagadkowym.
 — Jakie polecenie?
 — Czyż nie rozumiesz?
 — Nie; wytłumacz mi, proszę...
 — Nie ufał mi, więc zapragnął sam cię pilnować, a mnie wysłał do Buckinghama, żeby podpisał twój wyrok na deportację.
 — Jeżeli ci nie ufał, jak mógł ci powierzyć ten wyrok?
 — Myślał, że nie wiem, co wiozę.
 — To prawda. Jedziesz więc do Portsmouth?
 — Muszę się śpieszyć: jutro 23-ci i Buckingham odpływa z flotą.
 — Jutro już?... a dokąd się udaje?
 — Do Roszelli.
 — Nie powinien odpłynąć!... — zawołała milady, zapominając zwykłej roztropności.
 — Bądź spokojna — odparł Felton — nie odpłynie...
 Milady zadrżała z radości; czytała w głębi serca młode-