Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 2.djvu/284

 — Z pewnością — rzekł Buckingham — podpisałbym dwa razy nawet.
 — Nie mogę w to uwierzyć, — ciągnął Felton, głosem coraz więcej ostrym i urywanym — aby Wasza wysokość wiedział, że chodzi tu o lady de Winter...
 — Wiem doskonale, choć dziwi mnie niezmiernie, że i pan wiesz o tem?
 — I książę miłościwy podpisze bez wyrzutu sumienia?..
 Buckingham spojrzał z dumą na młodzieńca.
 — Czy wiesz, mój panie — rzekł do niego — że dziwne zadajesz pytania i że jestem bardzo naiwny, skoro ci odpowiadam?...
 — Odpowiadaj, mości książę — mówił Felton — położenie ważniejsze jest, niż przypuścić możesz.
 Buckingham pomyślał, że młody człowiek, przysłany przez lorda de Winter, odzywał się w jego imieniu w ten sposób, więc złagodniał nieco.
 — Bez najmniejszego wyrzutu — mówił — lord wie tak, jak i ja, że milady de Winter jest bardzo występna i że przez skazanie na deportację czyni się jej prawie łaskę.
 Książę dotknął piórem papieru.
 — Nie podpiszesz tego wyroku, milordzie — rzekł Felton, przysuwając się do księcia.
 — Ja, nie podpiszę?... — rzekł Buckingham — a to dlaczego?...
 — Bo zastanowisz się, milordzie, i oddasz sprawiedliwość milady.
 — Najlepsze dla niej uznanie to zesłanie do Tyburn — mówił Buckingham — milady jest zbrodniarką.
 — Mości książę, milady jest aniołem, wiesz dobrze o tem, i ja żądam jej uwolnienia.
 — Oho! — przerwał Buckingham — czyś oszalał, że śmiesz odzywać się do mnie w ten sposób?
 — Milordzie, wybacz!... mówię, jak mogę; i staram się panować nad sobą. Jednak, milordzie, pomyśl dobrze nad tem, co uczynić zamierzasz i strzeż się, abyś miary nie przebrał.
 — Czyż mnie słuch nie myli?... Boże miłosierdzia!... zdaje się, że on mi śmie grozić?
 — Nie, milordzie, proszę jeszcze i powiadam ci: kropla jedna wody jest dostateczną, aby czarę przepełnić; ma-