Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 2.djvu/286

 W tej chwili właśnie Patrycy wszedł do sali, wołając:
 — Milordzie! list z Francji!...
 — Z Francji!... — krzyknął Buckingham, zapomniawszy o wszystkiem, na myśl, od kogo list ten może pochodzić.
 Felton skorzystał z tego i zagłębił mu nóż w boku, po samą rękojeść.
 — A! zdrajco!... — jęknął Buckingham — zabiłeś mnie...
 — Na pomoc!... — wrzasnął Patrycy.
 Felton powiódł wzrokiem dokoła, szukając, którędyby uciec, a widząc drzwi wolne, wpadł do pokoju sąsiedniego, w którym oczekiwali, jak to już mówiliśmy, deputowani z Roszelli, przebiegł go pędem i rzucił się na schody.
 Na pierwszym stopniu napotkał lorda de Winter, a ten, widząc go bladego, pomieszanego, ze śladami krwi na ręku i twarzy, schwytał go za kark, wołając:
 — Wiedziałem, ale odgadłem zapóźno o jedną minutę!... O! ja nieszczęśliwy...
 Felton nie opierał się; lord de Winter oddał go w ręce straży, która, czekając dalszych rozkazów, wyprowadziła mordercę na taras zamkowy z widokiem na morze, lord zaś pobiegł do gabinetu Buckinghama.
 Na krzyk księcia, na wołanie Patrycego, człowiek, którego Felton spotkał w przedpokoju, wpadł także do gabinetu.
 Zastał księcia, rozciągniętego na sofie, przyciskającego ranę ręką stygnącą.
 — Laporte — mówił książę głosem gasnącym — Laporte, czy ty od niej przybywasz?
 — Tak, mości książę — odrzekł wierny sługa Anny Austrjackiej — lecz może zapóźno.
 Cicho... Laporte!... mogą cię usłyszeć; Patrycy, nie wpuszczaj tu nikogo: o! niech dowiem się, co ona pisze! Boże! Boże mój! umieram!...
 Książę zemdlał.
 Pomimo to, lord de Winter, deputowani, szef poselstwa, oficerowie pałacowi Buckinghama wdarli się do gabinetu; dokoła rozległy się krzyki rozpaczy.
 Wieść bolesna, napełniając pałac jękami i żalem, przedostała się niezadługo i na miasto.