Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 2.djvu/295

i zlany potem na czole — to on! puszczajcie mnie, muszę go dopędzić!
 — Co za on?... — zapytał Athos.
 — On, ten człowiek!...
 — Jaki człowiek?
 — Ten przeklęty, ten mój zły duch, którego zawsze spotykam, gdy mi nieszczęście grozi; on towarzyszył tej okrutnej kobiecie, gdym ją raz pierwszy spotkał, jego to szukałem, gdy wyzwałem naszego przyjaciela, Athosa; jego widziałem tego samego dnia rano, gdy panią Bonacieux uwieźli! I teraz go widziałem, to on był, we własnej osobie! Poznałem go, gdy wiatr mu płaszcz uniósł!
 — Tam do djabła!... — rzekł Athos zamyślony.
 — Na koń, panowie, na koń! pędźmy za nim, a złapiemy go z pewnością.
 — Mój drogi — odezwał się Aramis — pomyśl, że pojechał w przeciwną stronę, nie tam, dokąd my się udajemy; że ma konia świeżego, a nasze pomęczone i, co za tem idzie, zabijemy swoje, a jego nie dogonimy. Porzućmy go, d‘Artagnanie, a śpieszmy ratować kobietę.
 — Panie! panie!... — wołał chłopiec stajenny, biegnąc za nieznajomym — hola! panie! papier jakiś wyleciał z pańskiego kapelusza!
 — Przyjacielu — rzekł d‘Artagnan — pół pistola za ten papier!
 — Na uczciwość! proszę pana, oddam z przyjemnością!
 Chłopak, uszczęśliwiony z dobrego interesu, powrócił na podwórze oberży; d‘Artagnan rozłożył papier.
 — No, cóż tam jest?... — pytali towarzysze, stając koło niego.
 — Tylko jedno słowo!... — odparł d‘Artagnan.
 — Tak — rzekł Aramis — jest to nazwa wsi lub miasta.
 — Armentières — przeczytał Porthos. Armentières, nie znam wcale!
 — Nazwa ta jest napisana jej ręką!
 — No, no, schowajmy starannie ten świstek — rzekł d‘Artagnan — może nienapróżno wydałem ostatniego pistola. A teraz dosiądźmy koni, przyjaciele, i ruszajmy w drogę.
 Czterej towarzysze ruszyli galopem drogą do Bethune.