Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 2.djvu/304

 Nowicjuszka słuchała pilnie, następnie, widząc, że milady się zatrzymała, rzekła:
 — Czy znasz pani szlachcica, nazwiskiem Athos?
 Milady zbielała, jak pościel, na której leżała i chociaż umiała panować nad sobą, wydała krzyk dziki, chwyciła za rękę swoją interlokutorkę i przeszyła ją wzrokiem.
 — Co pani jest? na Boga! — zapytała biedaczka — czy powiedziałam coś, co cię zraniło?
 — Nie, nie, zdziwiło mnie to imię jedynie, bo znałam tego szlachcica i wydało mi się dziwne, że spotykam kogoś, kto go zna także.
 — O tak! znam go doskonale, i nie tylko jego, lecz znam jeszcze jego przyjaciół: panów Porthosa i Aramisa!
 — Doprawdy? i ja także ich znam! — zawołała milady, uczuwszy chłód w głębi serca.
 — Ponieważ ich pani znasz, wiesz zapewne, jacy to zacni i dobrzy koledzy; czemu nie udasz się do nich, kiedy potrzebujesz pomocy?
 — To jest... — jąkała milady — nie jestem związana przyjaźnią z żadnym, znam ich z opowiadania jednego z nich przyjaciół, pana d‘Artagnan.
 — Znasz pana d‘Artagnan! — krzyknęła nowicjuszka, chwytając milady za rękę.
 Następnie, spostrzegłszy dziwny wyraz oczu milady:
 — Wybacz pani — rzekła — lecz jakie są wasze stosunki?
 — Tylko przyjacielskie — odparła milady, zmieszana.
 — Zwodzisz mnie pani: byłaś jego kochanką.
 — To pani nią byłaś! — zawołała z kolei milady.
 — Ja? — rzekła nowicjuszka.
 — Tak, pani; wiem teraz, kto jesteś: jesteś pani Bonacieux.
 Młoda kobieta cofnęła się, przerażona.
 — Nie zapieraj się! odpowiadaj! — kończyła milady.
 — A więc tak... pani! — rzekła nowicjuszka — czyż jesteśmy rywalkami?
 Teraz milady zapłonęła dzikim ogniem; gdyby pani Bonacieux zazdrość nie zaślepiła, byłaby uciekła ze strachu.
 — Dalej, mów pani — ciągnęła pani Bonacieux z ener-