Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 2.djvu/306

 Milady odparła machinalnie:
 — Tak, to szczęście.
 Myślała zupełnie o czem innem.
 — A teraz — ciągnęła pani Bonacieux — moje męczarnie skończone: jutro, dziś wieczorem może zobaczę go.
 — Dziś wieczorem?... jutro?... — zawołała milady, obudzona z marzeń, — co mówisz? czy spodziewasz się wiadomości od niego?...
 — Jego samego się spodziewam.
 — D‘Artagnan przyjedzie tutaj?
 — Tak, d‘Artagnan.
 — Niepodobna, on jest przy kardynale w obozie pod Roszellą i powróci dopiero po wzięciu tego miasta.
 — Tak pani sądzisz, lecz dla d‘Artagnana, dla mojego zacnego i prawego rycerza, nic niema niepodobnego!
 — Nie mogę temu uwierzyć.
 — Przeczytaj pani to! — rzekła pod wpływem dumy i radości niebaczna kobieta, list podając do rąk milady.
 — Pismo pani de Chevreuse — pomyślała milady. — Byłam pewna tych stosunków. I czytała chciwie podany bilecik:
 „Drogie dziecię, bądź gotowa; nasz przyjaciel odwiedzi cię wkrótce i wydobędzie z więzienia, gdzie byłaś ukryta dla bezpieczeństwa: przygotuj się do drogi i ufaj nam zawsze. Nasz szlachetny gaskończyk okazał się waleczny i wierny, jak zawsze, powiedz mu, że zasłużył na wdzięczność za daną przestrogę“.
 — Tak, tak — rzekła milady — list jest stanowczy. Czy wiesz, co to za przestroga?
 — Nie. Domyślam się tylko, że pewnie uprzedził królową o nowej jakiej machinacji kardynała.
 — Tak, to najpewniej! — rzekła milady, spuszczając głowę w zamyśleniu.
 Naraz usłyszały — tętent konia, pędzącego galopem.
 — O!... — krzyknęła pani Bonacieux, biegnąc do okna — czyż to już on przybywa?
 Milady leżała w łóżku, obezwładniona niespodzianką; od nawału wrażeń, wypadków nieoczekiwanych, nawet jej się w głowie pomieszało!
 — On!... on!... — mruczała — czyżby naprawdę? — i leżała z oczami w sufit utkwionemi.
 — Niestety!... to nie on — odezwała się pani Bona-