Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 2.djvu/307

cieux — to jakiś mężczyzna nieznajomy zbliża się do klasztoru; tak, zatrzymuje konia przed bramą, dzwoni....
 Milady wyskoczyła z łóżka.
 — Jesteś pewna, że to nie on?... — zapytała.
 — O, tak, najpewniejsza.
 — Może go nie poznałaś?...
 — Dosyć mi ujrzeć pióro na kapeluszu i jego brzeg płaszcza, abym go poznała!
 Milady ubierała się śpiesznie.
 — Powiadasz, że ten mężczyzna przyjechał tutaj?
 — Tak, już wszedł.
 — To do ciebie, lub do mnie.
 — Mój Boże!... jakżeś pani wzburzona!...
 — Tak, przyznaję, nie posiadam twojej ufności, obawiam się wszystkiego od kardynała.
 — Cicho!... — rzekła pani Bonacieux — już nadchodzą...
 Przełożona weszła do pokoju.
 — Czy to pani przybyłaś z Boulogne?... — zapytała milady.
 — Tak, to ja — odparła, starając się zapanować nad wzruszeniem — kto taki chce się ze mną widzieć?
 — Jakiś mężczyzna, ale wzbrania się powiedzieć swego nazwiska, przybywa wprost od pana kardynała.
 — W takim razie niech wejdzie, proszę pani.
 — O Boże!... Boże!... — rzekła pani Bonacieux — czyż znowu jaka zła nowina!
 — Boję się tego.
 — Odchodzę, lecz, jak tylko ten nieznajomy odjedzie, pozwolisz pani, powrócę.
 — Proszę, bardzo proszę.
 Przełożona i pani Bonacieux wyszły.
 Milady została z oczami w drzwi utkwionemi; za chwilę posłyszała brzęk ostróg na schodach, nareszcie drzwi się rozwarły i nieznajomy stanął na progu.
 Milady krzyknęła: był to hrabia de Rochefort, duszą i ciałem zaprzedany Jego Eminencji.