Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 2.djvu/309

 — Czy ona wie, kto ty jesteś?
 — Nie.
 — Więc uważa cię za obcą?
 Milady roześmiała się.
 — Jestem jej najlepszą przyjaciółką.
 — Na honor — rzekł Rochefort — ty jedna tylko, hrabino, zdolna jesteś cuda tworzyć.
 — Dobrze się stało — powiedziała milady — bo wiesz, co się tu dzieje?
 — Nie.
 — Przyjadą po nią jutro lub pojutrze z rozkazem królowej.
 Doprawdy! a ktoż taki?
 — D‘Artagnan i jego przyjaciele.
 — Przekonany jestem, że oni póty dokazywać będą, aż dostaną się do Bastylji nareszcie.
 — Dlaczego oddawna ich tam nie zamknięto?
 — Co chcesz!... pan kardynał ma jakąś słabość do tych ludzi, czego ja pojąć nie mogę.
 — Doprawdy?
 — Tak.
 — Rocheforcie, powiedz mu tylko to: w oberży pod „Czerwonym gołębnikiem“ ci czterej rozmowę naszą wysłuchali; powiedz mu, że, po jego odjeździe, jeden z nich wszedł do mnie i wydarł mi przemocą list bezpieczeństwa, który od kardynała dostałam; powiedz, że kazał uprzedzić lorda de Winter o wylądowaniu mojem w Portsmouth; że ledwie nie obrócili w niwecz całej sprawy mojej, jak to uczynili ze sprawą zapinek djamentowych; powiedz, że z pomiędzy czterech dwóch tylko należy się obawiać: d‘Artagnana i Athosa; trzeci Aramis, jest kochankiem pani de Chevreuse: temu trzeba życie darować, znamy jego tajemnicę, więc może być użytecznym; co się tyczy czwartego, Porthosa, to słaba głowa, zarozumiały i głupi, nie warto się nim zajmować.
 — Skądże się tu wzięli wszyscy czterej, bo powinni być w tej chwili pod Roszellą?
 — I ja tak myślałam, lecz list, który pani Bonacieux odebrała od Konetablowej i który — była na tyle niemądra — dała mi do przeczytania, przekonał mnie, że są wszyscy w drodze do klasztoru, aby ją porwać.
 — Co tu począć, u djabła?