Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 2.djvu/311

 — Cóż ci kardynał polecił co do mnie?
 — Kazał zabrać depesze piśmienne lub ustne, wracać pocztą jak najśpieszniej, a skoro się dowie, czego dokazałaś, osądzi, co masz dalej robić.
 — Więc ja mam tu pozostać?
 — Tutaj, lub gdziekolwiek w tych stronach.
 — Czy nie możesz zabrać mnie z sobą?
 — Nie; mam rozkaz wyraźny; w okolicy obozu poznanoby ciebie, a to, jak pojmujesz, kompromitowałoby kardynała.
 — Będę zatem oczekiwała na dalsze rozkazy tutaj, lub gdzieś niedaleko.
 — Powiedz mi tylko, gdzie się obrócisz, ażebym mógł cię znaleźć.
 — Prawdopodobnie tu nie będę mogła pozostać. Czy zapomniałeś, że wrogi moje przybędą wkrótce?
 — A! to prawda! lecz w takim razie ta mała kupcowa, wymknie się Jego Eminencji.
 — Ba! — rzekła milady z uśmiechem, sobie właściwym — pamiętaj, że jestem najlepszą jej przyjaciółką...
 — Prawda; mogę zatem powiedzieć kardynałowi, że co do tej kobiety...
 — Niech będzie spokojny.
 — Nic więcej?...
 — Zrozumie on, co to znaczy.
 — Domyśli się, że... A teraz, co ja mam zrobić?...
 — Wracać jak najprędzej; sądzę, że wiadomości, jakie wieziesz, warte są pośpiechu.
 — Mój powóz zepsuł się, gdy wjeżdżałam do Lilliers.
 — A to przewybornie!...
 — Dlaczegóż?...
 — Potrzebuję twojego powozu.
 — A jakże ja pojadę?...
 — Konno, mój panie.
 — Dobrze ci mówić; sto mil przeszło.
 — Cóż to wielkiego?
 — Ma się rozumieć, że pojadę. A potem?
 — Potem, przejeżdżając przez Lilliers, odeślesz mi powóz i rozkażesz służącemu, aby mi był posłuszny.
 — Dobrze.
 — Masz zapewne przy sobie jakieś pismo od kardynała?