Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 2.djvu/312

 — Mam pełnomocnictwo.
 — Pokażesz je przełożonej i dodasz, że przyślesz po mnie dziś albo jutro i że powinnam się udać z osobą, przybywającą w twojem imieniu.
 — Dobrze, rozumiem.
 — Wyrażaj się ostro do przełożonej, mówiąc o mnie.
 — A toż znów po co?
 — Jestem przecie ofiarą, prześladowaną przez kardynała. Muszę zyskać zaufanie pani Bonacieux.
 — Masz rację. Napisz mi tylko raport dokładny o twoich czynnościach.
 — Opowiedziałam ci wszystko; pamięć masz doskonałą, powtórz, coś usłyszał; papier możesz zgubić.
 — Masz rację, jak zawsze, chcę tylko wiedzieć, gdzie cię odnaleźć, żeby napróżno w okolicy nie szukać.
 — To prawda, poczekajno...
 — Może chcesz mapy?
 — O, znam te strony doskonałe.
 — Byłaś już tutaj kiedy?
 — Tu się wychowałam.
 — Będziesz zatem oczekiwała?
 — Zaraz, zaraz, pomyślę trochę... a!... otóż mam w Armentières.
 — Co to jest Armentières?
 — Małe miasteczko nad rzeką Lys; w razie czego przeprawię się tylko za rzekę i jestem już zagranicą.
 — Ale chyba tylko w razie niebezpieczeństwa?...
 — Ma się rozumieć...
 — A wtedy, jak się dowiem, gdzie jesteś?...
 — Czy tobie lokaj potrzebny?...
 — Nie.
 — A czy to pewny człowiek.
 — Wypróbowany.
 — Zostaw mi go; nie zna go tu nikt, pozostanie w miejscu, skąd się oddalę i doprowadzi cię tam, gdzie będę.
 — Mówisz zatem, że oczekiwać będziesz w Armentières? Napisz mi to na kawałku papieru, gdyż boję się zapomnieć; przecie nazwa miasteczka nie może cię skompromitować, wszak prawda?
 — Kto wie?... lecz mniejsza o to — rzekła milady, pisząc na półarkuszu papieru — kompromituję się...
 — Dobrze — rzekł Rochefort, biorąc papier, który