Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 2.djvu/313

złożył i schował w kapelusz — chociażbym go zgubił, zrobię, jak dzieci mają zwyczaj robić: będę powtarzał przez całą drogę: Armentières. Czy to wszystko?
 — Tak sądzę.
 — Zastanówmy się: Buckingham nie żyje, lub ranny śmiertelnie; rozmowa twoja z kardynałem podsłuchana przez czterech muszkieterów; lord de Winter zawiadomiony o twojem przybyciu do Portsmouth; d‘Artagnana i Athosa zamknąć w Bastylji; Aramis kochankiem pani de Chevreuse; Porthos głupiec; pani Bonacieux odnaleziona; przysłać ci powóz jaknajspieszniej; mojego lokaja zostawić do twego rozporządzenia; zrobić z ciebie ofiarę kardynała, aby przełożona nie powzięła jakich podejrzeń; Armentières nad rzeką Lys. Czy wszystko?
 — Doprawdy, kochany hrabio, cudowną masz pamięć. Ale, ale, dodaj jedno jeszcze...
 — Co takiego?...
 — Zauważyłem prześliczny lasek, dotykający ogrodu klasztornego; powiedz, że wolno mi po nim spacerować, kto wie? może będę zmuszona wyjść tylnemi drzwiami?
 — Myślisz o wszystkiem.
 — A ty zapominasz o jednej rzeczy...
 — O czem?
 — Nie pytasz, czy mam pieniądze.
 — Ile żądasz?...
 — Wszystko, co masz przy sobie.
 — Mam około pięciuset pistolów.
 — Ja posiadam tyleż; z tysiącem pistolów można wiele dokonać; dalej, wypróżnij kieszenie.
 — Oto masz...
 — Dziękuję. A ty odjeżdżasz?
 — Za godzinę, zjem tymczasem cokolwiek.
 — Wybornie... Adieu, hrabio!
 — Adieu, hrabino.
 — Poleć mnie względom kardynała.
 — A ty mnie łasce szatana.
 W godzinę potem Rochefort pędził co koń wyskoczy; w pięć godzin mijał Arras. Czytelnicy wiedzą już, jak go d‘Artagnan poznał i jak z tego powodu obawy muszkieterów wzrosły i dodały im podniety do dalszej podróży.