Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 2.djvu/316

 — O!... to za wielkie szczęście dla mnie!
 — W takim razie byłaby to kwestja czasu jedynie, rodzaj wyścigów, kto pierw tu przybędzie. Jeżeli twoi przyjaciele, jesteś uratowana, jeżeli zaś zausznicy kardynała, pojmujesz, żeś zgubiona.
 — O tak, zgubiona bez ratunku? Co robić tedy, co robić?
 — Znalazłby się sposób bardzo prosty...
 — Jaki, powiedz mi?
 — Czekać ukryta w tych stronach i w ten sposób przekonać się, co za jedni przybędą tu upominać się o ciebie.
 — Ale gdzie czekać?
 — Nic łatwiejszego; ja sama myślę ukryć się o jakie kilka mil stąd i czekać, aż brat przyjedzie... Wiesz co! zabiorę cię z sobą... razem się ukryjemy i razem będziemy oczekiwać...
 — Mnie stąd nie wypuszczą, jestem prawie, jak w więzieniu.
 — Ponieważ przypuszczają, iż wyjeżdżam z rozkazu kardynała, nie pomyślą, że masz ochotę iść ze mną.
 — Więc cóż mam zrobić?
 — Ot tak: powóz stanie przed bramą, będziesz się niby ze mną żegnała i wejdziesz na stopień, by mnie uścisnąć raz ostatni; służący mego brata będzie już uprzedzony, da znak pocztyljonowi i ruszymy galopem...
 — A jeżeli d‘Artagnan przyjedzie?
 — Czyż nie dowiemy się o tem?
 — W jaki sposób?
 — Bardzo posty. Odeślemy służącego do Bethune, zamieszka naprzeciw klasztoru: jeżeli zobaczy wysłańców kardynała, nie ruszy się z miejsca, jeżeli d‘Artagnan i jego towarzyszy, przyprowadzi ich do nas.
 — O! tak, tak, masz rację; wszystko będzie dobrze, jak najlepiej, lecz nie oddalajmy się bardzo od klasztoru.
 — O jakie kilka mil najwyżej; osiądziemy przy granicy, a na wypadek trwogi, uciekniemy z Francji.
 — A teraz co robić?
 — Zrób jedną rzecz...
 — Jaką?
 — Powiedz tej poczciwej przełożonej, że pragniesz ze mną razem jadać, abyśmy jak najwięcej były z sobą...