Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 2.djvu/320

 Pani Bonacieux stała milcząca, nieruchoma, jak posąg.
 Wrzawa stawała się coraz głośniejsza, orszak znajdował się o jakie sto pięćdziesiąt kroków najwyżej; widać go nie było tylko z powodu zakrętu drogi.
 Coraz jednak wyraźniej tętent dolatywał, można było prawie poznać ilość koni, po odgłosie podków na drodze.
 Milady wytężała wzrok z całej siły.
 Nagle na skręcie drogi ujrzała kapelusze, błyszczące od galonów i pióropusze, z wiatrem igrające; najpierw dwóch... potem pięciu, nareszcie ośmiu jeźdźców narachowała... Jeden z nich pędził przodem na długość dwóch koni...
 Milady jęknęła głucho. W jeźdźcu poznała d‘Artagnana.
 — O! Boże mój!... — zawołała pani Bonacieux — co tam zobaczyłaś?
 — Mundury straży kardynalskiej; nie mamy ani chwili do stracenia — krzyknęła milady. — Uciekajmy! uciekajmy!
 — Tak, tak, uciekajmy!... — powtórzyła pani Bonacieux, nie mogąc kroku postąpić, bo przykuta była do miejsca przerażeniem.
 Jeźdźcy właśnie przejeżdżali pod oknem. Milady próbowała wziąć ją na ręce i wynieść, lecz nie mogła poradzić.
 Usłyszała turkot powozu, umykającego za ukazaniem się muszkieterów; następnie rozległo się kilka strzałów.
 — Ostatni raz cię wzywam, czy pójdziesz ze mną?... — krzyknęła milady.
 — O! mój Boże! mój Boże! widzisz przecie, że nie mam siły; widzisz, że nie mogę na nogach się utrzymać... uciekaj sama!...
 — Uciekać sama? ciebie zostawić? nie, nie, nigdy! — wołała milady.
 Naraz wyprostowała się, groźny ogień zabłysnął w jej oczach; pobiegła do stołu i wpuściła w szklankę pani Bonacieux zawartość pierścienia, który otworzyła szybko.
 Było to ziarnko czerwone, które rozpuściło się natychmiast.
 Ujęła szklankę ręką pewną:
 — Wypij — rzekła — to wino sił ci doda; wypij prędko.
 Przytknęła szklankę do ust młodej kobiety, a ta wypiła bez oporu.
 — A! nie tak pragnęłam się zemścić — rzekła milady