Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 2.djvu/322

 — Jak ona się nazywa? — wołał d‘Artagnan! na Boga! czy znasz jej nazwisko?
 — O! wiem, słyszałem, jak o niej mówiono, czekaj... to dziwne... o mój Boże!... ciemno mi przed oczami...
 — Do mnie przyjaciele! do mnie! ręce jej lodowacieją — zawołał d‘Artagnan — mdleje, wielki Boże, straciła przytomność!...
 Podczas gdy Porthos z całych sił wołał o pomoc, Aramis podbiegł do stołu po szklankę wody; zatrzymał się jednak; widząc straszną zmianę na twarzy Athosa, który, stojąc obok stołu, z włosem najeżonym, błędnym wzrokiem patrzył w jedną ze szklanek i zdawał się być pod wpływem podejrzeń okrutnych.
 — O! — mówił Athos — nie, to niepodobna! Bóg niedopuściłby do podobnej zbrodni.
 — Wody! wody! — krzyczał d‘Artagnan.
 — Nieszczęśliwa kobieta! — szepnął Athos.
 Pani Bonacieux otworzyła oczy, wilgotne od pocałunków d‘Artagnana.
 — Przychodzi do siebie! — zawołał młodzieniec. — Dzięki ci: Boże!
 — Pani — odezwał się Athos — pani, na imię Boskie, powiedz, kto pił z tej szklanki?
 — Ja, panie... — odpowiedziała głosem gasnącym.
 — Kto wino nalewał?
 — Ona.
 — Co za ona?
 — A!... przypominam sobie, hrabina de Winter...
 Czterech muszkieterów krzyknęło jednocześnie, lecz Athos najgłośniej. W chwili tej właśnie twarz pani Bonacieux stała się blada i przejrzysta, boleści straszne porwały ją... upadła na ręce Porthosa i Aramisa. D‘Artagnan w rozpaczy nieopisanej porwał za rękę Athosa.
 — Jakto? — rzekł — przypuszczasz... — łkanie głos mu zatamowało.
 — Wszystkiego się spodziewam — odparł Athos, przygryzając do krwi usta, by nie jęknąć.
 — D‘Artagnan! d‘Artagnan!... — zawołał pani Bonacieux — gdzie jesteś? widzisz, że umieram!...
 D‘Artagnan opuścił rękę Athosa i podbiegł do niej. Sliczna twarzyczka młodej kobiety pokryła się trupią bladością, oczy, jak szklane, patrzały, nie widząc, drżenie konwulsyj-