Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 2.djvu/331

 — Sama?...
 Grimaud znów kiwnął głową.
 — Panowie!... — rzekł Athos — ona jest sama, stąd o pół mili, w stronie, gdzie rzeka płynie.
 — Prowadź nas, Grimaud — odezwał się d‘Artagnan.
 Grimaud poszedł przodem. Po pięciu minutach natrafili na strumień i wpław go przebyli.
 — Czy tam?.. — zapytał Athos.
 Grimaud pokręcił głową przecząco.
 — Cicho zatem! — rzekł Athos.
 Pojechali dalej. Znów błyskawica rozdarła chmury; Grimaud wskazał ręką mały, odosobniony domek o sto kroków od przewozu. Świeciło się w jednem oknie.
 — Jesteśmy u celu — rzekł Athos.
 W tej chwil podniósł się z rowu cień jakiś, to Mousqueton: wskazywał ręką okno oświetlone.
 — Ona jest tam — powiedział.
 — Gdzie Bazin? — zapytał Athos.
 — Gdy ja strzegę okna, on drzwi pilnuje.
 — Dobrze — rzekł Athos — wierni z was słudzy.
 Zeskoczył z konia, oddał lejce Grimaudowi; postąpił do okna, reszcie kazał drzwi otoczyć.
 Żywopłot, na kilka stóp wysoki, okalał domostwo; Athos go przeskoczył i stanął pod oknem bez okiennic.
 Przy świetle lampy widać było kobietę, otuloną szarym płaszczem, siedzącą na stołku przy ogniu dogasającym: łokcie oparła na brudnym stole, a głowę ukryła w dłoniach. białych jak kość słoniowa.
 W tejże chwili koń zarżał... milady podniosła głowę, zobaczyła bladą twarz w szybie okna i krzyknęła!...
 Athos, widząc, że jest poznany, pchnął okno kolanem, aż szyby posypały się po ziemi, i jak duch zemsty, stanął w izbie. Milady do drzwi się rzuciła; bledszy i groźniejszy jeszcze, niż Athos, d‘Artagnan stał już na progu.
 Milady cofnęła się z okrzykiem.
 D‘Artagnan, sądząc, że chce uciekać, i bojąc się, aby znów nie uszła, wyjął pistolet; Athos go powstrzymał.
 — Schowaj broń — rzekł — trzeba osądzić tę kobietę, a nie zamordować. Chwilkę cierpliwości, d‘Artagnanie, a będziesz zadowolony. Panowie, wejdźcie, proszę.
 Wszedł lord de Winter, Porthos, Aramis i człowiek w płaszczu czerwonym. Czterech pachołków strzegło drzwi