Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 2.djvu/341

 — Hola! panie d‘Artagnan — zawołał — czy to ciebie tam widzę?
 D‘Artagnan podniósł głowę i aż krzyknął z radości.
 Człowiek, którego nazywał duchem swym prześladowczym, nieznajomy z Meung i z ulicy Grabarzy z Arras wołał na niego. Dobył szpady i do drzwi się rzucił.
 Tym razem zamiast uciekać, nieznajomy zsiadł z konia i postąpił na spotkanie d‘Artagnana.
 — A! panie — rzekł młodzieniec — mam cię nareszcie, nie ujdziesz mi teraz.
 — Nie mam wcale tego zamiaru, bo właśnie pana poszukuję; w imieniu króla, aresztuję cię!... Proszę oddać mi szpadę, uprzedzam, że chodzi tu o głowę pańską.
 — Któż pan jesteś? — zapytał d‘Artagnan, zniżając broń, lecz nie myśląc oddawać.
 — Jestem kawaler de Rochefort — odpowiedział nieznajomy — koniuszy kardynała de Richelieu, i mam rozkaz odprowadzić pana do Jego Eminencji.
 — Powracamy właśnie do Jego Eminencji — rzekł Athos, zbliżając się — można zatem zaufać panu d‘Artagnan na słowo, iż uda się prosto do Roszelli.
 — Mam rozkaz odstawić go pod strażą do obozu.
 — My sami pilnować go będziemy, mój panie, pod słowem honoru; ale dajemy również szlacheckie słowo, że pana d‘Artagnan samego nie puścimy.
 Rochefort rzucił okiem w głąb izby, widział, że Porthos i Aramis stanęli przy drzwiach; był na łasce muszkieterów.
 — Panowie! — odezwał się — jeżeli pan d‘Artagnan odda szpadę i zaręczy słowem honoru, zadowolę się przyrzeczeniem panów, iż go odprowadzicie do kwatery kardynała.
 — Masz pan moje słowo — rzekł d‘Artagnan — a w dodatku oddaję szpadę.
 — Lepiej to nawet dla mnie — dorzucił Rochefort — ponieważ muszę dalej jechać.
 — Jeżeli do milady — odezwał się Athos — to na próżno, nie znajdziesz jej pan...
 — Cóż się z nią stało? — zapytał żywo Rochefirt.
 — Wróć pan do obozu, dowiesz się tam o wszystkiem.
 Rochefort po namyśle postanowił usłuchać rady Athosa i zawrócił wraz z nimi. Ruszono więc w drogę.