Strona:Aleksander Fredro - Piczomira, królowa Branlomanii.djvu/19

SCENA TRZECIA.

FOCENLEKER i BRANDALEZYUSZ.

FOCENLEKER: Panie! Jeżeliś raczył rady twego sługi
 Dobrze zawsze przyjmować, który czas już długi
 Towarzyszy w wyprawach i sprzyja ci szczerze
 Chciej i teraz wysłuchać zdanie me w tej mierze.
BRANDALEZYUSZ: Mów, z jebców najdawniejszy drogi przyjacielu!
 Doświadczyłem twą mądrość w zdarzeniach już wielu.
FOCENLEKER: Okropną wojnę, którą zrządziły nam nieba
 Gwałtem, czy też pokojem ukończyć potrzeba.
 Powierzchowny spoczynek naszej jurnej młodzi
 Przyskwarza jebne soki i dzielności szkodzi
 Wszędzie płyną codzienne branzlowne potoki
 Rycerz najtęższy wlecze osłabłe już kroki
 I takim, którzy w jajcach krótko się trzymali
 Wiszą teraz — o hańbo! — więcej czterech cali
 Ach, zawierzaj mi panie, takowe już członki
 Słabe, w boju nie przedrą prawiczeństwa błonki.
BRANDALEZYUSZ: Dzisiaj wszystkie nieszczęścia ukończyć już pragnę
 I dziś do posłuszeństwa rokoszanów nagnę.
 Oddawna już ja byłbym Piczenburga szczyty
 Nogi memi obłóczył a chytre kobiety
 Byłyby mej uległy niewzruszonej sile
 Gdyby nie bezustanku zbyt wilgotne chwile,
 Które szarpią me bolem posrebrzane kości
 I w letargu trzymają narzędzia miłości.
FOCENLEKER: Lecz teraz, gdy bogowie uśmierzyli bole,
 Rozkaż panie zwyciężyć, a spełnim twą wolę.
BRANDALEZYUSZ: Luby Focenlekerze, znam ja wasze męstwo,
 Jednak, żeby otrzymać zupełne zwycięstwo
 I mnie siły potrzeba. A jakież twe zdanie?
 Czy też do Piczomiry kuśka moja stanie,
 Czy jej lubieżne wdzięki, jej nadobność gładka
 Widok jej nietkniętego i krągłego zadka
 Zdoła wzruszyć przygasłe w jajcach mych płomienie,
 Których sławne jest jeszcze dotychczas wspomnienie?
FOCENLEKER: Panie, twoje potężne i nadęte gały
 Oddawna już zyskały złoty wieniec chwały,
 Ale i Piczomiry prawiczeństwo srogie;
 Niejeden tam z rycerzy traci życie drogie.
BRANDALEZYUSZ: Ach, nie srogiej, lecz lubej, nigdy z mojej duszy
 Czar pięknej Piczomiry obrazu nie wzruszy.