Strona:Aleksander Fredro - Piczomira, królowa Branlomanii.djvu/50

SCENA PIĄTA.

Teatr wystawia salę audyencyonalną; na środku stoi łoże. Wkoło podług dostojeństwa wodzowie, kapłani, rycerze, kobiety — lud osobno nieco na przedzie.

KLITORYS, TWARDOSTAJ, SPRĘŻYKUS, FOCENLEKER i JEBAT.

JEBAT (ze spuszczoną przyłbicą, na stronie):

 Sen-że to czyli prawda, zastępca książęcia
 Mam spełniać z Piczomirą miłe przedsięwzięcia
 O wszechwładni bogowie, jakie jestem w stanie
 Ukrywać dotąd radość, miłość, pomieszanie!
 Czemuż jeszcze nie biegnę przed mą ulubionę
 U nóg jej złożyć rękę, chuja i koronę!
 Ale na krótkie chwile wstrzymam me zapały
 I wtedy dam się poznać, gdy dostąpię chwały,
 Złażąc cicho zwycięzcą z Piczomiry łona.
 Ach, już mi pyta staje, lecz otóż i ona!

SCENA SZÓSTA.

CI SAMI, PICZOMIRA i SRAKOTŁUKA.

PICZOMIRA (wsparta na Srakotłuce):

 Wspieraj, o Srakotłuko, słabe kroki moje!
 Drżę cała.
SRAKOTŁUKA:   Uśmierz pani próżne niepokoje,
 Idź śmiało!
KLITORYS:   Oto wielka i piękna królowo,
 Książę przed tobą stoi z czułością gotową.
 Jeśli dzisiaj otrzyma chwalebne zwycięstwo
 Przysięgamy mu wszyscy wierne posłuszeństwo,
 A tobie zaś królowo wielkiego narodu
 Przysięgamy się zemścić w przypadku zawodu.
SRAKOTŁUKA: To to jest Brandalezyusz książę niedołężny?
 Ledwie mogę uwierzyć, jaki on jest mężny. (W zachwycie):
 Co za plecy szerokie, jakie łydy, uda!

(Jebat przyskakuje do Piczomiry, chwyta ją jedną ręką za cyckę, którą wpierw odsłonił, drugą podnosi spodnicę i kładzie tylko lekko broniącą się na łoże stojące na środku. Potem spozierając na jej pulchne uda, wypuszcza z pod koszuli wyprężoną pytę).

SRAKOTŁUKA: Co za pyta, o Nieba! Ach piękności cuda!

(Jebat kładzie się na królowę, której nogi w górę zadziera. Daje się słyszeć muzyka na dętych instrumentach. Chóry zaczynają śpiewać, jak następuje: