Strona:Aleksander Fredro - Sztuka obłapiania.djvu/32

Każdy z swych członków człek chętniej utraci,
Jak ony worek nikczemny z postaci.
Jęczał Abelard żywota ciąg cały,
Że mu okrutnie oberznięto gały.

85 

Wolałby cierpieć bez ręki lub nogi,

A Heloizie dogodzić niebogi,
Która nieszczęsna trąc dupą o ścianę,
Płakała ciągle stratę ukochaną.^[1]

W jajcach zbiór rozkosz^[2] od natury dany

90 

Pamiętaj bratku nie jest nieprzebrany.

Pstrykaj obficie, nie oszczędzaj zdroju,
Lecz tam, gdzie warci są tego napoju.
Mało użyje lubieżności daru,
Kto jej nie tłumiąc nagłego pożaru,

95 

Na lada kurwę obceś się pakuje,

Kiwa się, kiwa, na końcu popluje.
Z ohydą wyjmie korzeń zapieniały,
I niesie prędko zapocone gały
Dwakroć zanurzać do zagrzanej wody,

100 

Chroniąc się z strachem od jakowej szkody.

Klnie swe zapały, gdyż szybko wychodzi;
Miejsce rozkoszy obrzydzenie rodzi.
A odebrane fałszywe pieszczoty
Często przepłaca długiemi kłopoty.

105 

O! jakie żale widok ten nie wznieci

W dzień upłyniony drugi albo trzeci!
Gdy ręka cisnąc grzeszące narzędzie
Perłę zieloną z kanału dobędzie!
Przybywaj wtedy rado medycyny!

110 

Zielem dopomóż pędzenie uryny!

Zapisuj hojnie konfekta^[3] chłodzące,
Proszki, orżadki^[4] boleści gojące!