Strona:Aleksander Fredro - Sztuka obłapiania.djvu/33

Łykaj biedaku te nowe potrawy,
Unikaj długo skaczącej zabawy,

115 

By krople ziadłe przez różne spacery

W jajcach nadętych nie wzięły kwatery.
Wino i ponczyk, co wesołość daje,
Straszną, o Nieba, trucizną się staje.
Jak serce bije, jakie drzenie ciała,

120 

Gdy potrzebujesz nagle urynała!

Drepcesz na miejscu i zgrzytasz zębami,
Świat cały w gniewie przeklinasz djabłami,
Przysięgę czynisz być mądrym Sokratem,
Już nie obłapiać, zrobić się kastratem.

125 

Jaka zaś przykrość, gdy ci sny zwodnicze

W nocy rozkoszy wystawią słodycze!
Budzi cię w bolu ostateczna chwila,
Kiedy się żyła skurczona wysila,
Rzyga sok mętny, piekąc zdarte rany,

130 

A ty dopychasz i sykasz w przemiany.

Chceszli niezważnie zbyt mocnemi leki
Trypra zatrzymać uporczywe ścieki —
W pachwinie bombon gwałtownie narywa,
Sześć niedziel w łóżku boleść cię twa skrywa.

135 

Cyrulik z brodą — co nie chcą doktory —

Płytkiem żelazem zgala ci kędziory.
Jako botanik naturę śledzący
Prątek zasadzi kwiat obiecujący,
Pilnie podlewa, umacnia, podpiera,

140 

I codzień pączka lubego wyziera —

Tak kataplazmem, co ci boki grzeje,
Ty patrzysz, kiedy gruczoł się zbieleje,
Kiedy z pomocą chirurgicznej ręki,
Wyzionie sapor^[1] boleści i męki.

145 

Nie tu się kończą sromotne kłopoty,

Co człek kupuje za swój pieniądz złoty!