Strona:Aleksander Fredro - Sztuka obłapiania.djvu/74

Napół pęcznieje jeno błysną zorze,
I przez sen prawie zbitą niwę orze.

Jako wódz w sztuce biegły i uczony,

20 

Chociaż ponurą nocą otoczony,

Byle dowiedzieć zdołał się nazwiska
Jednego punktu swego stanowiska,
Wie, jak pagórków, jak lasów daleki,
Gdzie drogi, ścieżki, gdzie brodziste rzeki —

25 

Tak mąż pracowny przebudzon w łożnicy,

Gdy rękę kładzie na swej połowicy,
Wie, gdzie ma znaleźć piersi natłoczone,
W jaką do gaju obrócić się stronę;
Wszędzie na pewne wiedzie swoje kroki,

30 

A wie najlepiej, jak wąwóz głęboki.

Lecz ten, co wdzięków zakrytych pomrokiem
Nie zna i przebiec nie jest w stanie okiem,
Ten nie gromadzi uczuciów przyjemnych,
Pytając o nie powabów tajemnych

35 

Dłonią, co sunie po pulchnym okroju

Wśród pojącego zmysłów niepokoju.
Czasem ją zwolna między piersi mieści,
Albo spuszczając z półkręgiem się pieści,
Nawet ciekawie schodzi do kolana.....

40 

Głaszcze, powraca gdzie strona nieznana,

I na ostatku w rozczulenia porze
Kładzie się spocząć na ciepłym kędziorze.
A wyobraźnia stokrotnego czoła^[1]
Tworzy mu piękność, jakiej pragnąć zdoła.

45 

Gdy jednostajność przykrzy nam się wszędzie,

Niechaj odmiana godłem naszem będzie!