Podróżując przez kraje w głębi Ameryki południowéj od wybrzeża Caracas czyli Venezueli, aż ku brazylijskiéj granicy, od 10° sz. półn. aż do równika, przebywa się najprzód łańcuch gór wysokich (łańcuch nadbrzeżny w Caracas) ciągnący się od zachodu na wschód; następnie wielkie z drzew ogołocone stepy, czyli równiny (los Llanos) rozlegające się od stóp tego łańcucha nadbrzeżnego, aż po lewy brzeg rzeki Orynoko; nareszcie pasmo gór, tworzących katarakty koło Atures i Maypure. Pomiędzy źródłami rzek Rio Branko i Rio Esquibo posunęło się toż pasmo gór. Sierra Parime odemnie nazwane, od kataraktów na wschód, aż ku Gujanie holenderskiéj i francuzkiéj. Jest ono siedliskiem dziwnych mytów Dorado i szeregiem litych gór, na rozliczne jarzma kratkowe poszczypanym. Do niego przypiera na południu lesista równina, na której Rio Negro i Amazonka wyżłobiły łoża swoje. Kto się o tych stosunkach geograficznych lepiéj zechce zainformować, niechaj wielką mapę la Cruz-Olmedilli (1775), z któréj powstały wszystkie prawie nowsze mapy Ameryki południowéj, porówna z mapą Columbii, według moich własnych oznaczeń astronomicznych narysowaną, a w r. 1825 przezemnie samego wydaną.
Pasmo nadbrzeżne wenezuelskie pod względem geograficznym uważane, jest częścią łańcucha samych Andów peruańskich. Łań-
