Strona:Aleksander Kuprin - Jama T. 1.djvu/44

gości tych jest wielu z królem treflowym na czele.
 Pasza klaszcze w dłonie radośnie.
 — Ach, to mój Lewańczyk — Rozumie się, że to on, bo obiecał, że przyjdzie dziś.
 — Czy to ten twój gruzin?
 — Tak, tak, mój drogi gruzin. Ach jaki on przyjemny. Chciałabym go wciąż mieć przy sobie. Czy ty wiesz, co on mi ostatnim razem powiedział? Jeżeli będziesz dłużej mieszkać w domu publicznym, to ja i ciebie i siebie zabiję. I tak strasznie błysnął wtedy oczami...
 W tej chwili zblilżyła się Gienia i wyniosłym tonem zapytuje:
 — To niby kto tak miał powiedzieć?
 — Mój gruzin, Lewan. „I ciebie i siebie zabiję“.
 — Ach ty głupia. Jaki on tam gruzin, zwyczajny ormianin. Głupia z ciebie warjatka.
 — Ależ nieprawda, bo gruzin. To nawet dość dziwne z twej stony.
 Powiadam ci, że ormianin. Ja chyba lepiej wiem. Głupia jedna.
 — Czegóż ty mi wymyślasz Geniu. Przecież ja pierwsza nie zaczęłam.
 — Toby jeszcze trzeba. Ach ty głupia! Czyż ci nie wszystko jedno, kim on jest. Zakochałaś się w nim.
 — A tak, zakochałam.
 — Ach głupia, ty głupia. A tego z kokardką na krzywych nogach także kochasz.
 — Więc cóż z tego? Bardzo go poważam, bo to ogromnie solidny człowiek.
 — I Olka buchaltera też kochasz? I dostawcę też? I Antka karciarza? I grubego aktora... Fe,